Verschillen in verzuim en verzuimbegeleiding in Nederland en Duitsland

Samenvatting

Al enkele decennia kent Duitsland een lager ziekteverzuim dan Nederland, hoewel het verschil de laatste jaren kleiner wordt. Via een literatuurstudie is onderzocht in hoeverre het verschil in ziekteverzuim kan worden toegeschreven aan verschillen in de wijze waarop de medische beoordeling en begeleiding van verzuim in beide landen vorm krijgt. In Duitsland heeft de werkgever maar een beperkte financiële verantwoordelijkheid. De Krankenkasse draagt zorg voor zowel de behandelkosten als looncompensatie bij verzuim. Niet de bedrijfsarts, maar de Duitse huisarts, de Fallmanager van de Krankenkasse en de arts van de Medizinischer Dienst der Krankenversicherung hebben taken bij het bevorderen van werkhervatting. Aanvullende zorg, opname in een Rehabilationsklinik, omscholing of werkplekaanpassing is mogelijk op kosten van de Rentenversicherung. In Nederland wordt verzuim minder als individueel gezondheidsprobleem benaderd. Er is meer oog voor niet-medische factoren zoals een hoge werkdruk. Via financiële prikkels wordt de centrale verantwoordelijkheid van de werkgever bij arbeidsre-integratie benadrukt. De bedrijfsarts heeft hierbij een adviesrol. Vooral de vroege aandacht voor Rehabilitation en re-integratie onder regie van de Fallmanager of MDK-arts lijkt bij te dragen aan het lagere verzuimpercentage in Duitsland. Van invloed is ook dat Duitsland geen scheiding kent tussen behandeling en controle. De sleutelrol van de Krankenkasse bevordert een geïntegreerde aanpak van zorg en werkhervatting. Dit maakt voorzieningen mogelijk zoals een ‘Rundtischgespräch’ over de afstemming van behandeling en werkhervatting, waaraan ook behandelaars meedoen.

Abstract

Differences in sick leave and sick leave guidance in the Netherlands and Germany

For several decades Germany has lower absenteeism than the Netherlands, although the difference was smaller in recent years. This literature study concerns the question to what extent the differences found can be attributed to differences in the medical assessment and sick leave guidance in both countries. In Germany the employer has only a limited financial responsibility. The Krankenkasse is responsible for the costs of treatment and wage compensation in case of sick leave. Not the occupational physician, but the general practioner, the Fallmanager of the Krankenkasse and the doctor of the Medizinischer Dienst der Krankenversicherung have tasks in promoting return to work. Additional care, a stay in a Rehabilationsklinik, retraining or workplace adaptation is possible at the expense of the Rentenversicherung. In the Netherlands sick leave is not predominantly considered as a health problem of the individual worker. There is more attention to non-medical factors such as a high workload. The central responsibility of the employer to find a solution is emphasized through financial incentives. Unlike in Germany, the occupational physician has a major role in sick leave guidance. Especially the early attention to ’Rehabilitation’ and reintegration under the auspices of the Krankenkasse seems to contribute to the lower absenteeism figures in Germany. Also important is that Germany knows no separation between treatment and control. The key role of the Krankenkasse facilitates an integrated approach of care and return to work. This makes, for example, a ’Rundtischgesprðch’ possible about the tuning of treatment and resuming work, in which curative practitioners participate