Flax scorch

Summary

Scorch is a soilborne disease of flax which as far as known only occurs in the Netherlands, Belgium and Northern France. Due to the publication of Marchal (1900) the fungus Asterocystis radicis de Wild had for a long time been considered as the causal organism. In later years, however, Dutch investigators (v. d. Meer, 1928, and Diddens, 1931) proved that the disease is caused by the fungus Pythium megalacanthum de Bary and that Asterocystis is quite harmless to flax.

The only way of controlling the disease has been the breeding of resistant varieties. As early as 1888 Prof. L. Broekema established that resistance occurs and attempted to raise scorch-resistant varieties. In later years also other investigators and breeders worked on the same problem.

The breeding for flax scorch resistance forms part of the working programme of the S.V.P. (Foundation for Agricultural Plant Breeding). Though different isolates of the scorch-fungus were tested by the author, no physiological specialization was found. He evolved a laboratory method for investigating flax scorch resistance and studies the heredity of the resistance. On page 204 the resistance of some varieties is expressed n relative figures.

It is attempted to promote breeding work of Dutch private breeders by providing them with resistant populations and lines.

Vlasbrand is een bodemziekte welke, voor zoverre bekend, alleen voorkomt in Nederland, België en Noord-Frankrijk. Op grond van de publicatie van Marchal (1900) werd de schimmel Asterocystis radicis de Wild lange tijd als de veroorzaker van deze ziekte beschouwd. In latere jaren bewezen Nederlandse onderzoeksters (v. d. Meer, 1928 en Diddens, 1931) echter dat de ziekte door de schimmel Pythium megalacanthum de Bary veroorzaakt wordt en dat Asterocystis ongevaarlijk is voor vlas.

Het kweken van resistente rassen vormt de enige mogelijkheid de ziekte te bestrijden. Prof. L. Broekema stelde reeds in 1888 vast, dat resistentie voorkomt en trachtte vlasbrand resistente rassen te kweken. In latere jaren legden ook anderen zich hierop toe.

Het kweken op vlasbrand resistentie vormt een onderdeel van het werkprogramma van de S.V.P. Hoewel verschillende isolaties door de schrijver onderzocht zijn, werd geen physiologische specialisatie aangetroffen. Hij werkte een laboratoriummethode uit voor onderzoek op vlasbrandresistentie en bestudeert de erfelijkheid van de resistentie. Op blz. 204 is de resistentie van enige rassen in verhoudingscijfets uitgedrukt.

Door de Nederlandse kwekers te voorzien met resistente populaties wordt getracht de kweekarbeid te bevorderen.