Abstract
In this article, I intend to discuss the opinions on term negation (infinitatio) which are dealt with in an entry of a collection of early twelfth century logical sophisms and in texts to which these sophisms are closely related.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Access this chapter
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Preview
Unable to display preview. Download preview PDF.
Notes
L. Minio-Paluello, Twelfth Century Logic. Texts and Studies, II. Abaelardiana inedita, Roma: Edizioni di Storia et letteratura 1958, p. xiii.
D. E. Luscombe, The School of Peter Abelard. The Influence of Abelard’s Thought in the Early Scholastic Period, London: Cambridge University Press 1970, p. 73.
Up to the first decades of the twelfth century, the Latin West had at its disposal from Aristotle’s logical works, the so-called Organon, only the Categories and De interpretatione. These works, Porphyry’s Isagoge in the translation of Boethius, Boethius’ commentaries on these three works and his logical monographs were the works of what the Mediaevals used to call the logica vetus; cf. L. M. de Rijk, Logica Modernorum. A Contribution to the History of Early Terminist Logic, Vol. I. On the Twelfth Century Theories of Fallacy, Assen: Van Gorcum 1962, pp. 14-15.
Cf. Luscombe, The School of Peter Abelard, p. 72.
B. Geyer, Peter Abaelards philosophische Schriften, II. Die Logica “Nostrorum petitioni sociorum”. Die Glossen zu Porphyrius, 2., durchgesehene und veränderte Auflage, Münster i. W.: Aschendorff 1933/1973, p. 595.
MS, p. 213b: “M. tarnen W. dicit unamquamque propositionem et questionem habere duos sensus, unum gramaticum et alium dialecticum. Verbi gratia.’ socrates est albus’ habet hunc gramaticum: Socrates est alba res, et hunc dialecticum: albedo inheret Socrati. Et iterum hec questio ‘utrum Socrates est homo uel non est homo’ habet illum gramaticum, quern proprie generat, et hunc dialecticum utrum predicatum inhereat subiecto; quern hic dicit Boetius esse communem omnibus predicatiuis questionibus.” The glossing master objects in the following way: “Cui sententie sic opponimus. Si omnis propositio habet gramaticum et dialecticum sensum, similiter dicam quod omnis propositio habet quatuor. Habet enim et hos duos et ethicum et physicum. Ethica enim et phisica similiter per se sunt facultates sicut dialectica et gramatica. Item. Si omnis propositio habet dialecticum et gramaticum sensum, tunc ista’ socrates est albedo’ habet gramaticum istum: Socrates est ille color albedo, dialecticum uero hunc: albedo inheret Socrati. Qui sensus cum uerus sit, quare propter illum non est uera propositio ? Ad quod dicunt nullam propositionem esse ueram nisi uerum habeat gramaticum sensum. Item. Si omnis propositio generat duos sensus, tunc omnis propositio est multiplex. Ad quod dicunt quod multiplex propositio non dicitur nisi propter multos dialecticos tantum uel multos gramaticos sensus. Sed secundum hoc’ socrates est albus’ est multiplex propositio, quia generat multos sensus gramaticos. Generat enim istum: Socrates est res alba, et istum: albedo inheret Socrati, qui est gramaticus, quia est gramaticus istius propositionis ‘albedo inheret Socrati’, cuius dialecticus est iste: inherentia inest albedini respectu Socratis.” Master William’s position is finally rejected: “Nos uero dicimus nullam propositionem nullamque questionem preter multiplices duos proprie sensus habere.” For the evidence that this view is peculiar to William of Champeaux and his followers, see L. M. de Rijk, Logica Modernorum. A Contribution to the History of Early Terminist Logic, Vol. II, 1, The Origin and Early Development of the Theory of Supposition, 2, Texts, Assen: Van Gorcum 1967, 1, pp. 183 ff.
For Joscelin of Bourges or of Soissons, see Luscombe, The School of Peter Abelard, pp. 73-4, P.O. King, Peter Abailard and the Problem of Universals. A Dissertation Presented to the Faculty of Princeton University in Candidacy for the Degree of Doctor of Philosophy, 2 vols., 1982, pp. 187-8 and M. M. Tweedale, Logic(i): From the Late Eleventh Century to the Time of Abelard, in A History of Twelfth-Century Western Philosophy, ed. P. Dronke, Cambridge: Cambridge University Press 1988, pp. 196-226, p. 222.
MS, p. 257b-263b.
MS, p. 260a: “Notandum est quod idem est propositionem esse necessariam et ueram determinate. Hic solet fieri tale sophisma:’ socrates amabit’ non est propositio. Si neque de contingenti neque de presenti neque future, tunc illud est. De contingenti non est; de quo magis uidetur. Si est determinate uera, tunc illud est. Sed hoc est, si est presentialiter uera. Tunc illud est, quia omnia presentia determinata sunt. [p. 260b] Sed hoc est. Illa consequentia est determinanda, que dixit: si est determinate uera, non est de contingenti, sic: si est uera determinate, idest presentialiter, tunc non de contingenti, non sequitur. Sed si est uera determinate, idest ita quod non potest uerti in alteram partem, scilicet non est possibile Socratem non amaturum, bene sequitur. Item. Notandum est quod hec propositio’ socrates amabit’ est uera: uera est determinate, quia presentialiter habet ueritatem, quam non potest non habere dum habet.”
Boethius, Anicii Manlii Severini Boetii De topicis differentiis Libri IV, ed. J.P. Migne, Paris 1847 (repr. Turnhout 1979), vol. 64, 1173C–1216D, I, 1181A.
For this distinction, see L. R. Horn, A Natural History of Negation, Chicago and London: Chicago University Press 1989, pp. 17, 25-6; see also G. Englebretsen, Logical Negation, Assen: Van Gorcum 1981, p. 4.
Aristotle, De interpretatione, ch. 2 & 3, 16a30-32 and 16b12-16, tr. Boethii, Aristoteles Latinus, II, 1-2: De interpretatione vel Periermenias, Translatio Boethii Specimina Translationum Recentiorum, ed. L. Minio-Paluello, Bruges-Paris: Desclée — De Brouwer 1965, pp. 6-7.
Aristotle, De interpretatione, 10, 19b8 ff. (tr. Boethii, ed. Minio-Paluello, p. 18).
Boethius, Anicii Manlii Severini Boetii De syllogismis categoricis, ed. J. P. Migne, Paris 1847 (herdr. Turnhout 1979), vol. 64, 794C–830, I, PL LXIV, 795C ff.: “Non homo autem quod definitum est perimit” (795C).
Boethius, De divisione, traduzione, introduzione commento L. Pozzi, Padova: Liviana 1969, chs. 24 and 32.
Boethius, Commentarii Anicii Manlii Severini Boetii Commentarii in Librum Aristotelis PERI HERMEENEIAS. Recensuit Carolus Meiser, 2 vol., Leipzig 1877-80. Aristole’s Prior Analytics, in which text (book I, ch. 46) the infinite words are also dealt with, were not yet rediscovered at the time that this discussion runs; for a discussion of this place, see A. N. Prior, The Doctrine of Propositions and Terms, ed. by P. T. Geach and A. J. P. Kenny, London: Duckworth 1976, pp. 44 ff.
Ed. Meiser, p. 51, 20 ff.: “hoc enim quod dicimus non homo quid sit ambigitur.”
Ed. prim., rec. Meiser, p. 52, 19-22: “quare quoniam id quod definite significare potest aufert in eo negativa particula, quid vero significare debeat definite non dicit, sed multa atque infinita unusquisque auditor intelligit.” Ed. sec., rec. Meiser, p. 63, 11-14: “sed sit infmitum nomen, non simpliciter nomen, quoniam nulla circumscriptione designat, sed infinitum nomen, quoniam plura et ea infinita significat.” De cat. syll., PL LXIV, 795D: “quoniam ea significare potest infinita sunt, infinitum nomen vocatur.”
Ed. prim., rec. Meiser, p. 52, 16 ff.: “quid autem illa significatione velit ostendere, non definit.… quid vero significare debeat definite non dicit.”
Ed. prim., rec. Meiser, p. 52, 15 ff.: “qui vero dicit non homo, hominem quidem tollit.” Ed. sec., rec. Meiser, p. 62, 3-5: “cum vero dico non homo, significo quidem quiddam, id quod homo non est, sed hoc infinitum” … (p. 62, 14 ff).: “sublato enim nomine quidquid praeter hominem est hoc significat non homo.” De cat. syll., PL LXIV, 795C: “non homo autem quod definitum est perimit”.
Sec. ed., rec. Meiser, p. 62, 3-10: “cum vero dico non homo, significo quidem quiddam, id quod homo non est, sed hoc infinitum. potest enim et canis significari et equus et lapis et quicumque homo non fuerit. et aequaliter dicitur vel in eo quod est vel in eo quod non est. Si quis enim de Scylla quod non est dicat non homo, significat quiddam quod in substantia atque in rerum natura non permanet.”
Abailard, Logica “Ingredientibus”: Peter Abaelards Philosophische Schriften, ed. B. Geyer, 3. Die Glossen zu Perihermeneias, Münster i. W.: Aschendorff 1933 (1927), pp. 307-503, p. 355, 26-31: “At vero Boethius magis ad causam transitionis huius modi quod est infinitum, respexit quam ad vim significationis eius et ad proprietatem ex qua ipsum convenit vocibus. Non enim secundum hoc datum est vocibus quod infinite significant, sed quod infinite, id est remotive, ut diximus.”
Prisciani grammatici Caesariensis Institutionum grammaticarum libri XVIII, rec. M. Hertz, 2 vol., Leipzig 1855-57 (Grammatici Latini, II-III) II, 18, ed. Hertz, vol. I, p. 55, 14-20: “ergo ‘quis’ et ‘qui’ et ‘qualis’ et ‘talis’ et ‘quantus’ et ‘tantus’ et similia, quae sunt ‘infinita’ sive ‘interrogativa’ vel ‘relativa’ vel ‘redditiva’, magis nomina sunt appellanda quam pronomina: neque enim loco propriorum nominum ponuntur neque certas significant personas, sed etiam substantiam, quamvis infinitam, et qualitatem, quamvis generalem, quod est suum nominis, habent: nomina sunt igitur dicenda, quamvis declinationem pronominum habeant quaedam ex eis.” Idem, Inst. gram., II, 30, ed. Hertz, vol. I, p. 61, 7-8: “Infinitum est interrogativorum contrarium, ut ‘quis’, ‘qualis’, ‘quantus’, ‘quot’, ‘quotus’.” Idem, Inst. gram., XVII, 37, ed. Hertz, vol. II, p. 131, 3-6: “itaque sunt nomina generalem significantia vel substantiam vel qualitatem vel quantitatem vel numerum, quae necessario et infinita sunt, quippe cum omnia suarum generaliter specierum comprehendant in se nomina.”
MS, p. 242a; see below, Appendix IV: “Vel aliter. Omne nomen iunctum ….”
Robert of Paris, Summa “Breve sit”: C. H. Kneepkens, Robert of Paris Het ludicium Constructionis. Het leerstuk van de constructio in de 2de helft van de 12de eeuw. Deel II: Een kritische uitgave van Robertas van Parijs, Summa ‘Breve sit’, Nijmegen 1987, p. 47, 20-51, 18.
Tractatus Anagnini, ed. L. M. de Rijk, in De Rijk, Logica Modernorum, II 2, pp. 215–332, V, pp. 312-
Ockham, Summa Logicae, II, cap. 12, ed. Boehner, p. 284: “Ex isto patet quod de virtute sermonis ista est neganda ‘chimaera est non-homo’, quia habet unam exponentem falsam, scilicet istam ‘chimaera est aliquid’. Similiter si nullus homo sit albus, haec est neganda de virtute sermonis ‘homo albus est non-homo’, quia ista exponens est falsa ‘homo albus est aliquid’.” For the phrase ‘de virtute sermonis’, see also W. J. Courtenay, “Force of Words and Figures of Speech: The Crisis over virtus sermonis in the Fourteenth Century”, Franciscan Studies, 44, 1984, pp. 107-28.
MS, p. 242b; see below Appendix IV: “Infinitum est quod similiter potest enuntiari …”.
Dialectica monacensis, in: De Rijk, Logica Modernorum, II 2, pp. 453-638, p. 621, 25-622, 11: “‘Cesar est non-homo’… Solutio. Ad horum intelligentiam sciendum quod ille terminus ‘non-homo’ dupliciter potest sumi. Uno modo secundum quod ponit aliquid quod est et tarnen non est homo, ut capra vel leo vel aliquid consimile. Altero modo potest sumi secundum quod nil ponit et est pura privatio. Et secundum hoc est ‘non-homo’ idem quod non-ens.
Cf. Nicholas of Paris, Syncategoreumata, in H.A.G. Braakhuis, De 13de Eeuwse Tractaten over Syncategorematische Termen. Inleidende Studie en uitgave van Nicolaas van Parijs’ Sincategoreumata, Deel II, Ph.D. Leiden 1979, p. 44, 12: “Ad obiecta dicimus quod ‘non homo’ potest duobus modis intelligi: sicut terminus intinitus vel negatio. Et inquantum est negatio: nichil ponit, et secundum hoc potest dici de imperatore qui non est, quia per ipsum distrahitur presentialitas verbi, sicut si diceretur ‘Cesar nihil est’; similiter potest dici ‘Cesar non homo est’, idest: nichil quod sit homo est, et sic intellexit Boethius, et sic contradicit ei quod est ‘homo’. Secundum vero quod est terminus infinitus: aliquid ponit, ut dictum est, et non potest dici de Cesare vel de imperatore qui non est, nec contradicit ei quod est ‘homo’, sed est privativum eius.”
P. F. Strawson, Introduction to Logical Theory, London: Methuen 1952, pp. 112 ff.
P. T. Geach, Reference and Generality. An Examination of Some Medieval and Modern Theories, Emended Edition, Ithaca, N.Y.: Cornell University Press 1968, p. 87.
D. M. Armstrong, Nominalism and Realism. Universals and Scientific Realism, vol. I, Cambridge: Cambridge University Press 1978 (repr. 1988), p. 40.
Garlandus Compotista, Dialectica, First Edition of the Manuscript, ed. L. M. de Rijk, Assen: Van Gorcum 1959, p. 62: “‘Non-substantia’ sic probatur nichil significare … ergo vera est ista propositio: ‘non-substantia est non-homo’ idest ‘non-substantia’ ista vox est non-homo, idest designator ab hac alia voce que est ‘non-homo’. Sunt alii qui dicunt ‘non-substantiam’ esse tale nomen quod nichil significat, et monstrant per simile dicentes quia ‘non-homo’ significat et ea que sunt et ea que non sunt. Sed nichil dicunt. Nam eo respectu quo dicunt significare ea que non sunt, non est nomen — ‘ea enim significare que non sunt’ quid est dicere? nichil! — quia nulla vox potest imponi alicui rei nisi sit vel fuerit vel futura sit. Ergo ‘non-substantia’ nomen non sit, cum non sit impositum rei preterite neque presenti neque future.
Summa “Breve sit”, ed. Kneepkens, p. 47, 22-27: “Ad quod dicimus quod nomina que conueniunt omnibus per appellationem, u: ens, unum, aliquid, … et nomina infinite non possunt infinitari. Inde est quod non concedimus locutionem istam ‘Socrates est non-ens’.”
Tractatus Anagnini, ed. De Rijk, p. 312, 5-7: “Natura autem infinitorum est quod semper volunt aliquid attribuere alicui. Unde termini omnia continentes non possunt infinitari. Unde nichil est: ‘non-aliquid est’, ‘non-res est’.”
Abailard, Logica “Ingredientibus”, ed. Geyer, p. 355, 15-23: “Quod ergo ait ista (sc. infinita) de quolibet quod continent, tarn exsistente quam non exsistente, posse dici vere, quantum in ipsis est, nil aliud ostendit, quam ea infinite significare, id est non ponendo esse, sed magis removendo. Quod dum istis infinitis adscribit, omnibus attribuit in istis, remotive scilicet significare, quod etiam habet non-ens et non-res. <cum> finitum in designatione exsistentium tantum ponatur. Nam si res tam exsistentia quam non contineat, infinitari posse non videtur, cum eius infinitum non habeat, quid comprehendat.”
Dialectica, ed. De Rijk, p. 127,25-31: “Nam ‘res’ quoque et ‘aliquid’ significativum, que infinita non sunt, ea quoque que non sunt continere dicuntur, cum negativa particula careant, qua finiti significationem perimant. Unde in Primo Periermeneias dicitur: ‘hircocervus enim significat aliquid’; hic enim ‘aliquid’, ut Boetius ostendit, nomen est rei non-existentis, ex quo etiam innuitur hircocervum quoque significativum vocari.”
Cf. p. 242b; see below, Appendix IV: “De ‘non-ens’ et ‘non-res’ opponi potest….”
MS, p. 242a; see below, Appendix IV: “Dicit enim m<agister> W. et sui ….”
MS, p. 283a: “Secundum magistrum Guillelmum non-homo significat omnes res preter humanitatem et non-albus similiter, et non-legit similiter.” See also below, Appendix I.
MS, p. 173b; see below, Appendix II: “Vel alio modo hec Boetii littera exponitur….”
Abailard, Dialectica, ed. De Rijk: “Sed fortasse quedam possunt esse equivoca, non communia, cum videlicet <per> eamdem rem possit equivocatio fieri cuiusdam nominis secundum diversas diffinitiones, ut ‘non-homo’, quod infinitum veri ac picti quidem, sicut suum finitum, equivocum oportet esse, de hoc uno lapide equivoce predicatur, modo scilicet cum hac diffinitione quod non est animal rationale mortale, modo etiam cum hac quod est assimilatio animalis rationalis mortalis.”
MS, p. 173b; see below, Appendix II: “Vel secundum aliam sententiam dicamus … cum tarnen secundum hanc sententiam non plus principaliter albationem quam reliqua sua nominata significet.”
See above, n. 33.
The text was edited by Cousin in his Ouvrages inédits d’Abélard, Paris 1836, p. 507-550, and by Peter King in Peter Abailard and the Problem of Universals, pp. 114*-185* together with a translation, pp. 186*-212*.
On Joscelin and his philosophical tenets, see King, Peter Abailard and the Problem of Universals, pp. 187-92, and Tweedale, Logic(i): From the Late Eleventh Century to the Time of Abelard, p. 222.
John of Salisbury, Metalogicon: loannis Saresberiensis Episcopi Carnotensis Metalogicon Libri IIII, rec. C.C.I. Webb, Oxford: Oxford University Press 1929, p. 95, 7-9: “Est et alius qui cum Gausleno Suessioni episcopo uniuersalitatem rebus in unum collectis attribuit et eamdem singulis demit.”
For the sake of convenience, all the references are to King’s edition: p. 162*: “Unumquodque individuum ex materia et forma compositum est, ut Socrates ex homine materia et Socratitate forma; sic Plato ex simili materia (scilicet homine) et forma diversa (scilicet Platonitate) componitur; et sic de singulis hominibus (homines ed.). Et sicut Socratitas quae formaliter constituit Socratem numquam est extra Socratem, sic illius (illis ed.) hominis essentia quae Socratitatem sustinet in Socrate numquam est nisi in Socrate. … Et sicut de homine dictum est, scilicet quod illud hominis quod sustinet Socratitatem illud essentialiter non sustinet Platonitatem, ita de animali. Nam illud animal quod formam humanitatis quae in me est sustinet illud essentialiter alibi non est sed illi indifferens est in singulis materiis singulorum individuorum animalis.”
Ibid. p. 163*: “Itaque tota illa multitudo quae humanitas dicitur materia est Socratis et singulorum.”
Ibid. p. 162*: “Speciem igitur dico esse non illam essentiam hominis solum quae est in Socrate vel quae est in aliquo alio individuorum sed totam illam collectionem ex <singulis om. ed.> illis materiis factam, id est unum quasi gregem de essentia hominis quae Socratitatem (Socrates ed.) sustinet, aliis singulis huius naturae coniunctum.”
Ibid. p. 165* (par. 102): “Nam quod dici solet — adiectivum esse quod significat accidens secundum quod adiacet, et substantivum quod significat essentiam ut essentiam — ridiculum est vel sine intellectu.”
Ibid., p. 165*(par. 101): “Et nota quod nomina illa tantum dicuntur substantiva quae imponuntur ad nominandum aliquem propter eius materiam, ut homo et caetera universalia substantiva, vel propter expressam essentiam, ut Socrates — idem enim nominat et significat, scilicet compositum ex humanitate et Socratitate.” Ibid., p. 165* (par. 98–99): “Eodem modo homo impositum fuit cuilibet materialiter constituto ex homine ad nominandum propter eorum materiam, scilicet speciem quam principaliter significaret. (par. 99) Itaque cum dicitur “Socrates est homo” hic est sensus: Socrates est unus de materialiter constitutis ab homine; vel ut ita dicam Socrates est unus de humanatis (humanitis ed.).”
Ibid. p. 165* (par. 101): “Adiectiva vero illa dicuntur quae imponuntur alicui propter formam quam principaliter significat, ut rationale et album res illas nominant in quibus inveniuntur rationalitas et albedo”. Ibid., p. 165* (par. 99): “Sicut cum dicitur “Socrates est rationalis” non iste est sensus: res subiecta est res praedicata, sed Socrates est unus de subiectis huic formae quae est rationalitas.”
Ibid., p. 164* (par. 98): “immo sicut rationale et homo, sic et quodlibet aliud universale substantivum alterius nomen est, per impositionem quidem eius quod principaliter significat. Verbi gratia: rationale vel album impositum fuit Socrati vel alicui sensilium ad nominandum propter formas, id est rationalitatem et albedinem, quas principaliter significant. Eodem modo homo impositum fuit cuilibet materialiter constituto ex homine ad nominandum propter eorum materiam, scilicet speciem quam principaliter significaret.”
Ibid., p. 165*-166* (par. 104): “Sciendum est ergo quia vocabula quae imposita sunt rebus propter aliud significandum, id est principaliter circa ea, quandoque transferuntur ad agendum de principali significatione. Ut cum rationale impositum sit substantiis ad nominandum, et album similiter, translative tarnen dicitur ‘rationale est differentia’ et ‘album est species colons’ — nihil aliud intelligo quam rationalitas et albedo. Sic et homo transfertur ad agendum de natura quam principaliter significat cum dicitur ‘homo est species’.”
MS, p. 283a; see below, Appendix I.
J.N. Keynes, Studies and Exercises in Formal Logic, fourth edition, London: Macmillan 1906, par. 38.
Prior, The Doctrine of Propositions and Terms, pp. 84–85.
Cf. Priscian, Inst. gram. XVII, 45-6: “necesse est enim ‘ullus’ omnium intellegere et cunctos posse numeros ad hoc referri … Et sciendum, quod composite quoque eorum abnegativa sunt omnium generaliter, quae per ea possunt significari, ut ‘nullus omnium deorum’ vel ‘hominum’ vel ‘eorum quae sunt’.”
Ed. sec., rec. Meiser, p. 146.
Priscian, Inst. gram. XVII, 46 (ed. Hertz, II, 136, 6-7): “composita quoque eorum abnegativa sunt omnium generaliter, quae per ea possunt significari”.
MS, p. 283a; see below, Appendix I. 64 Cf. Priscian, Inst. gram. XVII, 46.
See for this topic De Rijk, Logica Modernorum, II, 1, and Tweedale, Logic(i): From the Late Eleventh Century to the Time of Abelard, pp. 197-8.
Author information
Authors and Affiliations
Editor information
Editors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 1993 Springer Science+Business Media Dordrecht
About this chapter
Cite this chapter
Kneepkens, C.H. (1993). Orléans 266 and the Sophismata Collection: Master Joscelin of Soissons and the infinite words in the early twelfth century. In: Read, S. (eds) Sophisms in Medieval Logic and Grammar. Nijhoff International Philosophy Series, vol 48. Springer, Dordrecht. https://doi.org/10.1007/978-94-011-1767-8_4
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-94-011-1767-8_4
Publisher Name: Springer, Dordrecht
Print ISBN: 978-94-010-4776-0
Online ISBN: 978-94-011-1767-8
eBook Packages: Springer Book Archive