Meer dan een jaar COVID-19. Een goed moment om stil te staan bij de impact op mij als persoon en werknemer. Corona heeft alles op zijn kop gezet, er is geen ontkomen aan. Overal is corona: in media, werk, politiek en het sociale leven. Ook in de zorg kunnen we er niet omheen. Het afgelopen jaar heeft het maximale gevraagd van ieders flexibiliteit en inzet. We zijn goed in noodsituaties en staan met liefde klaar voor eenieder die onze zorg nodig heeft, maar we zijn (corona)moe.
In mijn vorige column schreef ik enthousiast over het starten met een master naast mijn werk. Sindsdien betrap ik mezelf regelmatig op de alarmerende uitspraak dat de lockdown en vooral de avondklok mij eigenlijk wel goed uitkomen. Velen zullen het herkennen: bij het starten van iets nieuws als een baan, hobby of opleiding hoort de fase van bewust onbekwaam. Dat is bij mij niet anders. De fase van bewust onbekwaam zet, net als COVID-19 heeft gedaan, mijn wereld op zijn kop. Hoewel ik het starten van een nieuwe uitdaging tijdens COVID-19 zelf geïnitieerd heb, is de fase van bewust onbekwaam deze keer langdurig en hardnekkig. Het is bijzonder om te merken welke strategieën ik uitprobeer om geruststelling of bevestiging, of beter gezegd, de controle terug te vinden over de uitdaging die ik ben aangegaan. Bijvoorbeeld: over-analyseren van mijn gedachtes, eigen ervaringen vergelijken met die van medestudenten en googelen naar de invloed van hogere leeftijd op het concentratievermogen.
Nu ik reflecteer op het afgelopen jaar, voel ik de kracht van verpleegkundige zijn. Het zit hem in heel goed kunnen zorgen voor een ander, patiënt en collega's, in overzicht houden, prioriteiten stellen en soms jezelf wegcijferen voor een hoger doel. Dat blijkt ook mijn grootste valkuil te zijn, want hoe goed zorgen we voor onszelf?
Dan zie ik ook de impact van de enorme belasting in het afgelopen jaar; het verklaart grotendeels het kortere lontje, de langdurige fase van bewust onbekwaam zijn en afnemende flexibiliteit. Ik kan niet wachten tot lockdown en avondklok worden opgeheven. Het zou niet alleen betekenen dat de druk in de zorg afneemt, maar ook dat we weer de terrassen op kunnen. Dat is voor mij de ultieme zelfzorg - én het moment waarop ik me weer bewust bekwaam zal beginnen te voelen en de controle krijg over mijn opleiding.