Zorg beleven als moeder

En dan is er opeens die app van mijn dochter, waarin ze schrijft dat ze opgenomen is op de Eerste Hart Hulp en nog niet weet wat er gaat gebeuren.

'Ik zeg tegen mijn dochter dat alles goed komt en dat ze veilig is'

Ik bel, ze neemt niet op. Wat is er aan de hand? Alle radars beginnen te draaien, maar ik kan niets anders dan afwachten. Eindelijk belt ze: 'Mama, ik moet naar de hartbewaking en ben zo bang.' Als ik vraag of ik bij haar mag komen, krijg ik een nee. Door de coronamaatregelen is het niet toegestaan. Het doet me denken aan mijn werk, toen het coronavirus uitbrak in ons verpleeghuis. Familieleden kregen te horen dat ze niet mochten komen en hun geliefde niet konden zien. Rationeel kon je dit begrijpen, emotioneel was dit lastiger. Nu snap ik het opeens wel. Je wilt respect hebben voor de regels, maar tegelijkertijd wil je als moeder bij je dochter zijn, al is het maar even.

Dus bel ik naar de afdeling. Een verpleegkundige zegt dat ze 'even gaat overleggen'. Wat duurt de tijd dan lang! En de klok tikt door. Allerlei gedachtes gaan door mijn hoofd. Eindelijk krijg ik de verpleegkundig weer aan de lijn en ik mag vijf minuten bij mijn dochter zijn. Als uitzondering, omdat mijn dochter als verpleegkundige in dat ziekenhuis werkt. Ik ben nooit zo blij geweest met vijf minuten! Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, zie ik mijn dochter aan de monitor liggen en krijg ik van haar een blik die voor mij de mooiste is. Ik zie het vertrouwen in wat ik haar als moeder onvoorwaardelijk kan geven. Mijn dochter pakt mijn hand en ik zeg: 'Alles komt goed, je bent hier veilig.' Mijn dochter was opeens patiënt en niet de verpleegkundige die een uur ervoor aan het werk was in hetzelfde ziekenhuis. Voor mijn dochter was ik de moeder, maar ook iemand die de zorg kent, wat maakt dat je kritische vragen blijft stellen. Ik ben nu geen zorgverlener, maar familie van de patiënt. Dat geeft een kwetsbaar en afhankelijk gevoel van de zorgmedewerkers. Die hun uiterste best doen, maar niet altijd oog hebben voor onze emoties. Inmiddels is mijn dochter weer thuis en gaat het goed met haar. Maar deze ervaring leerde me opnieuw hoe belangrijk het is dat je met je volle aandacht bent bij degene voor wie je zorgt, en zijn familie. Niet alleen op medisch gebied, maar óók emotioneel.

Foto: Jan Willem Schouten

Marieke Püttman is zorgmedewerker in woonzorgcentrum Maria Dommer in Maarssen