Bemoeizorg in de Jeugdgezondheidszorg: een studie naar doelgroep, interventie-methoden en doelrealisatie

Bemoeizorg in de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) is een interventie die zich richt op gezinnen die langdurig kampen met een combinatie van sociaal-economische en psycho-sociale problematiek en nog niet goed bereikt worden door de JGZ. Dit artikel beschrijft een studie met als doel de wetenschappelijke onderbouwing van de interventie te versterken. Doelgroepkenmerken, interventie-methoden en mate van doelrealisatie werden onderzocht. De bevindingen laten zien dat de JGZ via deze interventie in contact komt met zeer kwetsbare gezinnen die vergelijkbaar zijn met gezinnen die in aanmerking komen voor intensieve ambulante gezinsbehandeling. Met name de basiszorg, het ouderlijk functioneren en het sociale netwerk zijn zwak. Bij de kinderen komen aanmerkelijk meer psycho-sociale problemen voor dan gemiddeld. De doelen van de interventie worden bij de meeste gezinnen behaald. Hoewel het onderzoeksdesign niet geschikt is om definitieve uitspraken te doen over de effectieve elementen van de interventie, kunnen wel een aantal elementen worden genoemd die lijken bij te dragen aan de werkzaamheid. Dit zijn de outreachende werkwijze, het bieden van praktische ondersteuning, maximale participatie van het gezin, en het bouwen van bruggen tussen het gezin en hulpbronnen in de omgeving van het gezin (informele en formele zorg).

Abstract

Assertive outreach in preventive child health care: a study into target group characteristics, intervention methods and early outcomes.

To improve acces to and care for problem families an assertive outreach intervention was implemented into the preventive child healthcare system in the Netherlands. Evaluation research was carried out to set up the scientific underpinning of this intervention. Characteristics of the target group, intervention methods and early outcomes were investigated. The findings show that by using the assertive outreach intervention, programme staff came into contact with very vulnerable families, comparable to families eligible for intensive ambulant family treatments. The children living in the families reached, face a high level of psychosocial problems compared to the (inter)national average. Linking to care (both informal and formal) was attained in the majority of the cases. This evaluation provided descriptive evidence of the way in which the assertive outreach intervention operates. Several components seem to contribute to the results of the intervention, including the outreach approach, practical support, maximising participation of the family, and building bridges between the family and (in)formal support and assistence.