Wat bevordert de deelname van niet-volksgezondheidssectoren aan intersectorale beleidsnetwerken?

Samenvatting

Achtergrond:

De aanpak van gezondheidsproblemen vraagt vaak om integraal gezondheidsbeleid. Dergelijk beleid komt tot stand via beleidsnetwerken waaraan ook andere sectoren dan de gezondheidssector deelnemen. Het ZonMw-programma Gezonde Slagkracht bood 34 gemeentelijke projecten ondersteuning bij integraal gezondheidsbeleid. Wij onderzochten welke factoren van invloed waren op de deelname daaraan van niet-gezondheidssectoren.

Methode:

In twee dwarsdoorsnede-onderzoeken (2012 en 2013) vroegen we projectleiders via een vragenlijst met welke organisaties, en in welk beleidsfase, zij contact hadden. Deze beleidsnetwerken analyseerden we met beschrijvende statistiek, waarbij we keken naar de invloed van gezondheidsthema, integraliteit van beleidsvoornemens, en beleidssector van de projectleider.

Resultaten:

Gemiddeld bestond een beleidsnetwerk uit 20 actoren die samen vijf niet-volksgezondheidssectoren vertegenwoordigden. Welzijn, sport, onderwijs en veiligheid namen veel vaker deel dan WMO, werk en inkomen, ruimtelijke ordening, en volkshuisvesting. Niet-volksgezondheidssectoren namen vaker deel aan beleidsuitvoering dan aan beleidsontwikkeling en besluitvorming. Er namen meer niet-volksgezondheidssectoren deel bij een meer omvattend gezondheidsthema, een integraler geformuleerd beleidsvoornemen, en een projectleider van buiten de volksgezondheid. Het aandeel van niet-gezondheidssectoren bleef door de tijd heen vrijwel gelijk.

Conclusies:

Wanneer een gezondheidsprobleem integraal gezondheidsbeleid rechtvaardigt, lijkt de deelname van niet-volksgezondheidssectoren te stimuleren door hen vroegtijdig te betrekken en te vertrekken vanuit een brede definitie van het probleem en de aanpak daarvan.

Abstract

What influences the participation of non-public health sectors in intersectoral policy networks? An analysis of 34 Gezonde Slagkracht projects

Background:

Tackling health problems often demands an integrated public health policy (IPHP). Such a policy is created via policy networks that also include participants from sectors other than the health sector. The ZonMw (Netherlands Organisation for Health Research and Development) programme Gezonde Slagkracht (Decisive Action for Health) provided support to 34 municipal projects in the area of integrated public health policy. We examined the factors that influenced the participation of non-public health sectors.

Method:

In two cross-sectional studies (2012 and 2013), we asked project leaders by means of a questionnaire with which organisations, and in which policy phase, they had contact. We analysed these policy networks using descriptive statistics, whereby we examined the influence of the health theme, the integration of the policy proposals, and the policy sector of the project leader.

Results:

A policy network consisted on average of 20 actors, who together represented five non-public health sectors. Welfare, sports, education, and safety took part more often than WMO (Dutch Social Support Act), social affairs and employment, spatial planning, and public housing. Non-public health sectors took part in policy implementation more often than in policy development and decision-making. More non-public health sectors took part in case of a more extensive health theme, a more integrated formulated policy proposal, and a project leader from outside the public health sector. The proportion of non-public health sectors remained more or less constant over time.

Conclusions:

When a health theme justifies an integrated public health policy, the participation of non-public health sectors can be encouraged by involving them in an early phase and by taking a broad definition of the problem and the approach to the problem.