Literatuur
Lisv, januari 2000, Verzekeringsgeneeskundige standaard.
Snels IAK. Literatuuronderzoek naar duurbelastbaarheid in arbeid, Kenniscentrum Verzekeringsgeneeskunde UWV, maart 2010. Betreft aanvullend onderzoek met het oog op herziening van de standaard Verminderde arbeidsduur. Schriftelijke mededeling, niet gepubliceerd.
Wiedemann HP, Gee JBL, Balmes JR, et al. Exercise testing in occupational lung diseases. Clin Chest Med 1984; 5(1): 157–171.
Rodgers SH (red.). Ergonomic design for people at work, vol. 2. New York: Van Nostrand Reinhold, 1986.
Wu HC, Wang MJJ. Relationship between maximum acceptable work time and physical workload. Ergonomics 2002; 45(4): 280–289.
White J, Beswick J. Working long hours. Sheffield UK: Health&Safety Laboratory/2003/02.
Hulst M van der. Long workhours and health. Scand J Work Environ Health 2003; 29: 171–188.
Caruso CC, Hitchcock EM, Dick RB, et al. Overtime and extended work shifts: recent findings on illness, injuries and health behaviours. Cincinnati OH: National Institute for Occupational Safety and Health, 2004.
Commission of the European Communities. Re-exam of directive 93/104/EC concerning certain aspects of the organization of working time. Brussels, 2003.
Dijk FJH van, Dormolen M van, Kompier MAJ, Meijman TF. Herwaardering model belasting-belastbaarheid. Tijdschr Soc Gezondheidszorg 1990; 68: 3–10.
Gründemann RWM, Nijboer ID. WAO-intrede en werkhervatting. Dissertatie, Universiteit van Amsterdam, 1998.
International classification of functioning, disability and health. Geneve: Wereld Gezondheidsorganisatie, 2001.
Kenny GP, Yardley JE, Martineau L, Jay O. Physical work capacity in older adults: implications for the aging worker. Am J Ind Med 2008; 51(8): 610–625.
Hoogsteen G. De uitvoering van de standaard Verminderde arbeidsduur in 2003. Scriptie in het kader van de opleiding tot arts Arbeid en Gezondheid, richting verzekeringsgeneeskunde aan de NSPOH te Amsterdam. Breda, 2004.
Friessen RLAC. Gebruik van de indicaties ‘preventief’ en ‘energetisch’ bij het toekennen van een arbeidsduurbeperking. Onderzoeksscriptie in het kader van de opleiding Sociale Geneeskunde voor Arbeid en Gezondheid, verzekeringsarts, aan de Netherlands School of Public and Occupational Health, Amsterdam. Eindhoven, augustus 2007.
Visser N, Momberg PLM, Greven TE, et al. Urenbeperking, hoezo? Tijdschr Bedrijfs Verzekeringsgeneeskd 2004; 12: 335–337.
Bold IFD van den, Venmans WAM, Duerinckx PT, et al. Urenbeperking: gevangen in een rekensom. Tijdschr Bedrijfs Verzekeringsgeneeskd 2005; 13: 48–50.
Diverse auteurs. Zes reacties en repliek. Tijdschr Bedrijfs Verzekeringsgeneeskd 2005; 13: 34–40.
Standaard Verminderde arbeidsduur, § 6.5.3.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
beleidsmedewerker en verzekeringsarts
OVER DE AUTEUR
Wim Otto was nauw betrokken bij de ontwikkeling van de standaard ‘Verminderde arbeidsduur’ en bij de ontwikkeling van het concept voor een nieuwe standaard/ richtlijn met de titel ‘Duurbelastbaarheid in arbeid’.
Hij heeft dit artikel op eigen gezag geschreven.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Otto, W. Urenbeperking - wat is de norm?. TIJDSCHRIFT VOOR BEDRIJFS- EN VERZEKERINGSGENEESKUNDE 19, 462–467 (2011). https://doi.org/10.1007/s12498-011-0232-3
Published:
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/s12498-011-0232-3