Nieuw interventiesysteem voor vitaal bedreigde kinderen op de spoedeisende hulp

Samenvatting

Doel.

In november 2009 werd ter verbetering van de stroomlijning van zorg een interventiesysteem voor vitaal bedreigde kinderen geïntroduceerd op de afdeling Spoedeisende Hulp (SEH) van het Universitair Medisch Centrum St Radboud. Doel van dit onderzoek is inzicht krijgen in het functioneren en de resultaten van dit interventiesysteem.

Opzet.

Retrospectief cohortonderzoek.

Methode.

Alle kinderen tot en met 16 jaar, uitgezonderd traumapatiënten, opgenomen vanuit de SEH in het jaar voor introductie van het interventiesysteem werden vergeleken met de kinderen die werden opgenomen in het jaar na introductie. Tevens werd in de periode na introductie onderzocht bij welke patiënten het interventiesysteem werd ingeschakeld. De groep kinderen die werd opgenomen op de afdeling Kinder-Intensive Care is als subgroep geanalyseerd. Primaire uitkomstmaten: mortaliteit binnen 28 dagen, opnameduur, opnameduur kinder-IC. Secundaire uitkomstmaten: beademingsbehoefte, beademingsduur, inotropiebehoefte.

Resultaten.

797 patiënten werden geïncludeerd. Er is geen verschil in uitkomstmaten tussen het jaar voor en na introductie. Patiënten bij wie het interventiesysteem werd ingeschakeld, waren ernstiger ziek, hadden vaker een levensbedreigende conditie of circulatiestilstand in vergelijking met de groep patiënten bij wie het interventieteam niet werd ingeschakeld. Zij hadden een hogere mortaliteit, langere (IC-)opnameduur en meer beademings- en inotropiebehoefte. Niet bij alle vitaal bedreigde kinderen werd het interventiesysteem ingeschakeld. Ook werd het soms ten onrechte ingeschakeld bij traumapatiënten.

Conclusie.

Het interventiesysteem werd terecht ingeschakeld voor de ernstigst vitaal bedreigde patiënten. Gezien de opgestelde criteria zou dit echter vaker ingeschakeld kunnen worden. Prospectief onderzoek is noodzakelijk om optimale criteria voor triage vast te stellen en de effectiviteit van het interventieteam aan te tonen.

Summary

Objective.

To investigate the functioning and results of the first intervention system for the vitally compromised child at the Emergency Department (ED) of a university hospital.

Design.

Retrospective cohort study.

Method.

All patients admitted from the ED in the year before introduction, were compared to the patients admitted in the year after introduction of the intervention system. In addition, a comparison was made between patients for whom the intervention system was activated or not. Primary outcome measures were: mortality within 28 days, total length of hospital stay and length of stay at the Pediatric Intensive Care Unit (PICU), secondary outcome measures were: ventilation requirement, ventilation time and need of inotropic medication.

Results.

797 patients were enrolled in the study. There is no difference between the year before and after introduction on the outcome measures. Patients for whom the intervention team was activated, were more vitally compromised, had a higher mortality rate, a longer length of stay, more often ventilation requirement and need of inotropic medication compared to other patients admitted from the ED. Not for all vitally compromised children the intervention system was activated. Sometimes the intervention system was activated wrongly for trauma patients.

Conclusion.

The intervention system was correctly used for the most vitally compromised children. However, it was not used for every vitally endangered child, so it should have been used more frequently in the period that was investigated. A prospective trial is needed to determine the appropriate variables to be used as a triage tool and to evaluate the effectiveness of this intervention system.