Autisme in de spreekkamer

Samenvatting

Mijn spreekuur loopt weer eens uit. Het zijn nog geen 15 minuten, maar ik kan er zo slecht tegen… Een ‘autistisch’ trekje van me. Snel naar de wachtkamer. Nog voordat het huilen van de zevenjarige Saif tot me doordringt, tref ik zijn boze vader al: ‘Hoelang duurt het nog? Dit kan echt niet!’ ‘Eerst mevrouw Roelofsen, daarna is Saif aan de beurt.’ Met forse tred om mijn goede intenties te onderstrepen, drijf ik haar mijn spreekkamer in. Zeven minuten en 46 seconden later (goed bezig, Baaten!) roep ik Saif en zijn vader. Oeps; Saif heeft een ernstige autismespectrumstoornis en is dus erg gehecht aan vaste tijden. Dat was ik even vergeten.