Samenvatting
In 1986 hebben moleculair-biologische technieken hun intrede gedaan in het strafrechtelijk en politioneel onderzoek. Ze worden nu routinematig toegepast om via DNA-identificatie de oorsprong/identiteit van biologische sporen te bepalen die zijn aangetroffen op de plaats delict. Identificatie via forensisch DNA-onderzoek is steeds gebaseerd op een vergelijking van DNA-gegevens van sporen aangetroffen op een mogelijke plaats delict met DNA-profielen van referentiepersonen (verdachten, veroordeelden, slachtoffers). Het vergelijken van DNA-gegevens gebeurt via nationale DNA-databanken. Het gebruik en beheer van de nationale DNA-databanken heeft de wetgever vastgelegd in ‘DNA-wetten’ (voor België de wetten van 22 maart 1999, 7 november 2011 en het Koninklijk Besluit van 17 juli 2013; voor Nederland o.a. in de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden (16 september 2004), het Besluit DNA-onderzoek in Strafzaken (27 augustus 2001) en de Regeling DNA-onderzoek in strafzaken). In België is het Nationaal Instituut voor Criminologie en Criminalistiek de beheerder van de nationale DNA-databank, in Nederland gebeurt dit door het Nederlands Forensisch Instituut. Dankzij nationale DNA-databanken kunnen verbanden gelegd worden tussen misdaden in de verschillende gerechtelijke arrondissementen of kunnen niet-geïdentificeerde sporen onmiddellijk gelinkt worden aan referentieprofielen van veroordeelden of verdachten die reeds aanwezig zijn in de DNA-databanken. Dergelijke nationale DNA-databanken worden een nog krachtiger instrument wanneer gegevens systematisch worden uitgewisseld met andere landen zoals nu voorzien is in het verdrag van Prüm. Sinds 29 juli 2014 is uitwisseling van DNA-gegevens tussen België en Nederland een feit.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Literatuur
Jeffreys AJ, Wilson V, Thein SL. Hypervariable ‘minisatellite’ regions in human nature. Nature 1985;314:67.
Jeffreys AJ, Wilson V, Thein SL. Individual-specific ‘fingerprints’ of human DNA, Nature 1985;316:76.
Primorac D, Schanfield MS. Application of forensic DNA testing in the legal system. Croat Med J. 2000;41:32–46.
Buttler JM. Forensic DNA typing. Biology and Technology behind STR markers. San Diego: Academic Press; 2001.
Wet van 22 maart 1999 betreffende de identificatieprocedure via DNA-analyse in strafzaken, BS, 20 mei 1999, err., BS, 24 juni 1999.
Resolutie van de raad van 30 november 2009 inzake de uitwisseling van DNA-analyseresultaten (2009/C 296/01), pb van de Europese Unie 5 december 2009.
DNA Expansion Program 2000–2005: Reporting achievement. Home Office. October 2005.
Wet van 21 december 2013 houdende wijziging van het Wetboek van Strafvordering en van de wet van 22 maart 1999 betreffende de identificatie via DNA-onderzoek in strafzaken, met het oog op de oprichting van een DNA-gegevensbank ‘Vermiste personen’, BS, 30 januari 2014.
Meulenbroek AJ, Poley P. Kroongetuige DNA. Onzichtbaar spoor in spraakmakende zaken (hoofdstuk 20 De vliegramp in Tripoli). Amsterdam: Uitgeverij De Bezige Bij; 2014.
NRC Handelsblad, 16 augustus 1999.
Besluit Raad nr. 2008/615/JBZ, 23 juni 2008 inzake de investering van de grensoverschrijdende samenwerking, in het bijzonder ter bestrijding van terrorisme en grensoverschrijdende criminaliteit en Besluit Raad nr. 2008/616/JBZ, 23 juni 2008 betreffende de uitvoering van besluit 2008/615/JBZ inzake de intensivering van de grensoverschrijdende samenwerking, in het bijzonder ter bestrijding van terrorisme en grensoverschrijdende criminaliteit, Pb. L. van 6 augustus 2008, L210 en L 212.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Jacobs, W., Jehaes, E. DNA-databanken en het gebruik ervan in het forensisch onderzoek. Bijblijven 32, 33–39 (2016). https://doi.org/10.1007/s12414-016-0111-z
Published:
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/s12414-016-0111-z