Samenvatting
Mensen beschikken over vaten vol herinneringen en levensverhalen. Ik hoor die verhalen graag. De vrolijke verhalen zijn geen punt. Maar wat te doen met de droevige, ingrijpende verhalen en herinneringen die de coachee of supervisant belemmeren in hun functioneren vandaag en morgen? Kan ik de verteller helpen iets aan die belemmering te doen, zonder in een vorm van therapie te belanden? Ik lees Op verhaal komen en ik zoek naar een antwoord op mijn vragen. Bohlmeijer en Westerhof beschrijven een methode om de verhalen te gebruiken als bron van wijsheid. In de methode staat de autobiografische reflectie centraal. De auteurs beschrijven het nut en het belang van het vertellen van levensverhalen.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Bibliografie
Bohlmeijer, E. (2006). De betekenis van levensverhalen. Houten: Bohn Stafleu van Loghum.
Bohlmeijer, E. (2007). De verhalen die we leven. Narratieve psychologie als methode. Amsterdam: Boom.
Bohlmeijer, E., & Hulsbergen, M. (2009). Voluit leven. Mindfulness of de kunst van het aanvaarden. Amsterdam: Boom.
Author information
Authors and Affiliations
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Langen, C. Ernst Bohlmeijer & Gerben Westerhof (2010). Op verhaal komen. Je autobiografie als bron van wijsheid. Amsterdam: Boom. 184 p., isbn 978 90 8506 900 3, € 24,90. ****. SPEC 27, 144–146 (2010). https://doi.org/10.1007/BF03089415
Published:
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03089415