Bindweefselmassage — Naar een wetenschappelijke basis

Samenvatting

Bindweefselmassage (bwm) is een handmatige techniek voor de weke delen waarmee het bindweefsel wordt gerekt en waardoor de mobiliteit van de vliezen tussen de dermis en de hypodermis en de dermis en de fascie wordt hersteld en aanmaak van collageen wordt bevorderd. De procedure wordt vaak beschreven als een neurale therapie wegens de sterke, reflectore gevolgen ervan. Zichtbare huid- en bindweefselzones worden geprikkeld om viscerale en circulatore functies te beïnvloeden. Dit werd duidelijk aangetoond door de Duitse ontdekker van de bwm, Elizabeth Dicke, die ontdekte dat rekken van de weefsels van haar onderrug verlichting van haar rugklachten, herstel van de circulatie in haar bijna gangreneuze been en vermindering van spijsverteringsproblemen gaf.

Fysiotherapeuten staan vaak afwijzend tegenover de toepassing van bwm omdat zij denken dat deze techniek slechts in geringe mate wordt onderbouwd door een duidelijke wetenschappelijke theorie. Deze veronderstelling wordt in dit artikel tegengesproken. Uit verschillende delen van de fysiologie is research verzameld en geëvalueerd in het licht van geobserveerde effecten van bwm en, voor zover sprake is van overlapping, traditionele massage. De rol van de dynamische neuronen met een groot bereik in de lamina v van het spinale ruggemerg, de anatomie en fysiologie van de segmentale en suprasegmentale autonome reflexen, de biomechanica van het bindweefsel, alsmede de significantie van de fysiologie van sympathisch in stand gehouden pijn naar zoneformatie en klinische research zullen in verkorte vorm worden vermeld om het uitgangspunt van dit artikel te rechtvaardigen.

Het betreft hier een uitgebreide versie van een artikel dat eerder werd gepresenteerd op het CSP Congres in september 1994.