Klinische verdenking op een hartafwijking: is een ECG zinvol of niet?

Samenvatting

Doel. Bepalen van de diagnostische waarde van een ECG bij kinderen die met een hartgeruis naar een kinderarts in een algemeen ziekenhuis worden verwezen bij wie een hartafwijking klinisch niet onaannemelijk kan worden gemaakt.

Opzet. Retrospectief onderzoek.

Methoden. Van alle kinderen die in 2001 en in 2003 de polikliniek Kindergeneeskunde van Ziekenhuis Rijnstate (Arnhem) bezochten vanwege een hartgeruis, en bij wie ECG, X-thorax en echocardiografie werden verricht, werden er 125 random geselecteerd en geïncludeerd in de studie. Van deze kinderen werden de geanonimiseerde ECG’s door twee auteurs gestandaardiseerd beoordeeld als ‘afwijkend’ of ‘niet-afwijkend’. De diagnostische waarde van het ECG voor het bestaan van een hartafwijking werd bepaald; de echocardiografische uitslag gold als gouden standaard.

Resultaten. Bij 36/125 van de kinderen werd echocardiografisch een hartafwijking vastgesteld. Het ECG was afwijkend bij 13/36. Van de 89 kinderen zonder hartafwijking was het ECG bij 11 afwijkend. De sensitiviteit van het ECG voor een hartafwijking was 36% (95%-BI 20%- 50%), de specificiteit was 88% (95%-BI 81%-95%). De aannemelijkheidsverhouding van een afwijkend ECG was 2,9 (95%-BI 1,4-5,9), van een normaal ECG 0,7 (95%-BI 0,5-0,9). Indien uitsluitend de kinderen met klachten geëvalueerd werden (n = 39), was de sensitiviteit 40% (95%-BI 15%- 65%) en de specificiteit 96% (95%-BI 84%-98%). In deze groep was de aannemelijkheidsverhouding van een afwijkend ECG 9,6 (95%-BI 1,3-72), van een normaal ECG 0,6 (95%-BI 0,5-1,0).

Conclusie. Bij kinderen, die met een hartgeruis naar een kinderarts in een algemeen ziekenhuis worden verwezen en bij wie echocardiografie wordt verricht vanwege bevindingen bij anamnese en lichamelijk onderzoek, heeft het ECG weinig toegevoegde diagnostische waarde, ongeacht het bestaan van klachten. In een prospectieve studie dient onderzocht te worden of dit geldt voor de totale groep kinderen die met een hartgeruis naar een kinderarts in een algemeen ziekenhuis wordt verwezen.

Summary

Objective. To determine the diagnostic value of an ECG in children with a heart murmur who are referred to a paediatrician in a general hospital and in whom supplementary diagnostic investigations including an echocardiography was performed.

Design. Retrospective study

Method. Of all children with a heart murmur who visited the pediatric out-patient department of Hospital Rijnstate (Arnhem, the Netherlands) in 2001 and 2003 and who underwent an ECG, a chest x-ray and echocardiography, 125 were randomly selected and included in the study. Blinded ECGs of these children were reviewed and qualified as normal or abnormal. The value of an ECG in diagnosing a cardiac defect was established; echocardiography was considered as the golden standard.

Results. A cardiac defect was found in 36 of the 125 included. The ECG was abnormal in 13 of these 36. The ECG was abnormal in 11 of the 89 children without a cardiac defect. In order to diagnose a cardiac defect an ECG has a sensitivity of 36% (95% CI 20%- 50%), and a specificity of 88% (95% CI 81%-95%). The positive likelihood ratio was 2.9 (95% CI 1.4-5.9), the negative likelihood ratio was 0.7 (95% CI 0.5-0.9). In children with complaints, that might be caused by a cardiac defect (n = 39) an ECG has a sensitivity of 40% (95% BI 15%-65%) and a specificity of 96% (95% BI 84%-98%). The positive likelihood ratio was 9.6 (95% CI 1.3- 72), the negative likelihood ratio was 0.6 (95% BI 0.5-1.0).

Conclusion. If a heart defect cannot be excluded clinically and supplementary diagnostic investigations are performed in children with a cardiac murmur referred to an out-patient clinic in a general hospital the added diagnostic value of an ECG is negligible. A prospective study is needed to investigate the value of an ECG in all these children with a heart murmur visiting the outpatient clinic of a general hospital.