Gedeelde verantwoordelijkheid en professionele aansprakelijkheid

Samenvatting

Enkele jaren geleden was ik opgenomen op een tweepersoonskamer van een CCU afdeling van een groot ziekenhuis. Ik leefde in onzekerheid en voelde mij zo nu en dan angstig en machteloos. Ik beschikte de eerste dagen niet over veel informatie over mijn situatie. De artsen deden hun onderzoek, en iedereen was in afwachting. Zoals gebruikelijk is, werd ik regelmatig voor onderzoek van mijn kamer gereden, inclusief alle bijbehorende apparaten waar ik mee was verbonden. Op een ochtend was ik weer enkele uren weggeweest. Ik werd terug gebracht, werd van eten voorzien en de dag verliep verder in afwachten. Tot de avond verpleegkundige kwam. Zij had een gevulde injectiespuit in haar handen. Ze liep langs een tafeltje, waar ik niet bij kon en ook geen zicht op had. Zij kwam naar mij toe met een door haar in gereedheid gebrachte injectiespuit en een injectiespuit die zij van het tafeltje had meegenomen. Zij vroeg heel verontwaardigd: ‘Waarom hebt u niet gezorgd dat u uw injecties toegediend kreeg. Dat had vanochtend al moeten gebeuren.’ Ik was met stomheid geslagen. Noch de artsen, noch de verpleegkundigen hadden ook maar enige informatie gegeven over een behandeling, medicijnen of injecties die ik moest gebruiken. De artsen hadden blijkbaar besloten, dat ik injecties nodig had, of misschien schreef het protocol voor dat alle patiënten deze na enkele dagen opname moesten hebben. Ik had geen idee. Tijdens mijn afwezigheid was er blijkbaar een verpleegkundige geweest die ‘de spuit’ maar op een tafel had gelegd. Geen van de verpleegkundigen die vervolgens in de kamer kwamen, had hier verder aandacht aan besteed. De verpleegkundige die mij tijdens de avonddienst zou injecteren, zag de niet gebruikte injectiespuit en kwam tot de wonderlijke conclusie dat de patiënt zijn therapie niet opvolgde!