Geheugenpoli’s in Nederland: Ontwikkelingen sinds 1998

Abstract

Development of memory clinics in the NetherlandsAim Memory Clinics (MC’s) are multidisciplinary teams involved with early diagnosis and treatment of people with dementia. In order to attain more insight into the development of this kind of services in the Netherlands, we compared the data of two inventories, one of 1998 and the other of 2004. Results The number of MC’s increased from 12 to 40. The number of referrals per service has also increased. Dementia was the most important syndromal diagnosis. The focus is less exclusively on academic centres. An growing number of MC’s has structural collaborations with local service providers for mental health. Differences among MC’s exist with regard to the number of referrals per week, the intensity and duration of the diagnostic procedures and the proportion of people without dementia. There is much interest among MC’s to participate in a national network for harmonisation and quality control. Conclusion MC’s are an increasing part of standard care for people with early dementia and other cognitive disorders.

Tijdschr Gerontol Geriatr 2007; 38: 237-245

Samenvatting

Achtergrond Geheugenpoli’s worden gevormd door multidisciplinaire teams die zich bezighouden met de vroege diagnostiek, behandeling en begeleiding van patiënten met dementie.

Doel Meer inzicht te verkrijgen in de mogelijkheden en werkwijze van de verschillende geheugenpoli’s en de ontwikkeling van deze voorzieningen in de afgelopen jaren.

Methode Vergelijking tussen een schriftelijke enquête uit 1998 en in 2004 onder Nederlandse geheugenpoliklinieken.

Resultaten Tussen 1998 en 2004 steeg het aantal geheugenpoliklinieken in Nederland van 12 naar 40. Het aantal nieuwe patiënten per kliniek neemt toe en dementie is de belangrijkste syndroomdiagnose. De focus ligt niet meer nadrukkelijk op de academische centra. Steeds meer geheugenpoli’s hebben een vorm van structurele samenwerking met zorginstellingen in de regio. Verschillen bestaan er ten aanzien van het aantal nieuwe patiënten per week, de duur van het diagnostisch traject en het aantal belastingsuren om het gehele protocol te doorlopen. Ook de diagnoseverdeling van dementiepatiënten en de diagnostische classificatie van de patiënten zonder dementie maar met cognitieve klachten of stoornissen loopt uiteen. Er bestaat grote interesse in het instellen van een landelijk netwerk van geheugenpoli’s.

Conclusie Geheugenpoliklinieken maken inmiddels deel uit van standaardzorg voor mensen met cognitieve stoornissen en vroege stadia van dementie en zullen dat in de toekomst steeds meer gaan doen.