Tussen taboe en werkpunt:

Abstract

Dit artikel beschrijft de wijze waarop wij binnen een crisisprogramma voor drugsverslaafden omgaan met agressie. Het is geschreven vanuit de praktijk van het crisisprogramma van De Spiegel.Dit is een kort residentieel programma van een zestal weken voor ontwenning bij afhankelijkheid van (voornamelijk illegale) drugs. Onze plek ligt duidelijk binnen de verslavingszorg. Behandeling van agressie is weliswaar niet onze hoofdtaak, maar agressie komt vaak voor in combinatie met het hoofdprobleem, middelenafhankelijkheid. Problemen met agressiehantering doorkruisen en bemoeilijken dan ook frequent onze belangrijkste taak, ontwenning. Onze opstelling tegenover agressie in haar verschillende vormen en gradaties wordt bepaald door zowel de traditie waarbinnen dergelijke crisisprogramma's gegroeid zijn als onze eigen plaats en functie binnen het hulpverleningslandschap. Ons programma beoogt geen (volledige) behandeling van de verslaving. De doelstellingen zijn beperkt: ontwennen, motiveren voor en oriënteren naar een geschikte vervolgbehandeling. Met behulp van pretherapie laten we onze cliënten proeven van wat behandeling kan zijn. Aangezien het niet om een behandelingsprogramma gaat, spreken we ook niet van de ‘behandeling van agressie’, maar liever van ‘werken rond agressie’. We geven onze bewoners via een aantal hulpmiddelen en opdrachten handvatten mee zodat ze leren binnen een residentiële setting hun agressie te hanteren en er verder mee kunnen werken. In de slotbeschouwing staan we even stil bij de druk die de agressie en onze manier van werken leggen op de teamleden.