Waarom ik nooit naar patiëntbesprekingen ga

Samenvatting

Bij de overstap van een academische werksetting naar een GGZ-instelling was ik aanvankelijk verbaasd over de gang van zaken tijdens de wekelijkse klinische stafconferenties. Soms werd er een thema besproken, maar meestal ging het over de diagnostiek en/of de behandeling van een patiënt. In het universiteitsmilieu werd gehamerd op de onderbouwing van beweringen, terwijl in een GGZ-setting uitspraken op basis van losse associaties, intuïtie, vermeende of reële ervaring, etcetera vaak verward werden met beweringen op basis van empirisch bewijs. Hoewel men pogingen deed om hierin verbetering aan te brengen, duurde het tot enkele jaren na de introductie van de Evidence Based Medicine (EBM) voordat er gebruik werd gemaakt van een methodiek waardoor deze besprekingen ook daadwerkelijk verbeterden. Bij patiëntbesprekingen in het team van behandelaren, verpleegkundigen en paramedici gaat men echter nog steeds weinig methodisch te werk en worden er ook veel fouten gemaakt, die de Amerikaanse psycholoog Meehl dertig jaar geleden beschreef.