Evidence Based Medicine (2)

Abstract

In de vorige bijdrage werd duidelijk dat Evidence Based Medicine (ebm) een mogelijkheid biedt om de dagelijkse klinische praktijk zo veel mogelijk te funderen op uitkomsten van valide en toepasbaar wetenschappelijk onderzoek. We stelden echter vast, dat de reikwijdte van ebm beperkt is. In de praktijk komt het in feite neer op het zoeken naar geldige en toepasbare uitkomsten van kwantitatief onderzoek. Als die uitkomsten ontbreken, dan is de hulpverlener overgeleverd aan ‘de grillen’ van de eigen ervaring, de mening van een gerespecteerd collega, casusbeschrijvingen of overwegingen uit de ziekteleer. Vanuit de optiek van ebm-adepten zijn dit notoir onbetrouwbare kennisbronnen. Deze praktijkdomeinen worden wel aangeduid als ‘de grijze gebieden van de geneeskunde’. Het getuigt van realiteitszin om ervan uit te gaan dat deze in de Geestelijke Gezondheidszorg (ggz) talrijk zijn. Toch zou het jammer zijn als de centrale waarden van ebm - rationaliteit en transparantie - uitsluitend beperkt blijven tot die domeinen van besluitvorming waar we over veel en kwalitatief goed onderzoek beschikken. In deze bijdrage wil ik een poging ondernemen om die waarden ook als fundament te introduceren voor de besluitvorming in ‘de grijze gebieden’. Daarbij zal ik gebruik maken van twee methoden uit de ebm-stal: de utiliteitsanalyse en de N=1-studie.