Een lastig half uurtje: gedwongen separatie in Europees perspectief

Abstract

Rond de dertig onderzoekers uit negen verschillende Europese landen beraden zich driemaal per jaar over onderzoek op het gebied van agressie in de psychiatrie. Afgelopen februari nam ik in Barcelona voor het eerst deel aan de conferentie van deze European Violence in Psychiatry Research Group. In mijn bijdrage legde ik aan de collega's uit dat mijn Nederlandse project zowel gericht is op het systematisch terugdringen van het gebruik van dwangmiddelen als van het aantal agressie-incidenten. Mijn ideeën kregen grote bijval en er werden zinnige vragen gesteld. Hierdoor gesterkt poneerde ik halverwege mijn verhaal de stelling dat toekomstig onderzoek naar agressie in de psychiatrie zich veel meer moet richten op de samenhang tussen agressie en dwangmiddelengebruik, willen we echte stappen voorwaarts maken. Ik toonde de aanwezigen ter illustratie het formulier voor de registratie van dwangmiddelen dat ik voor mijn project heb ontwikkeld. Daarop staan de in ons land gebruikte vormen van dwangtoepassing. Fixatie, toediening gedwongen medicatie en vocht en voeding kwamen iedereen bekend voor, maar separatie, eenzame opsluiting in een cel, zorgde onder de aanwezigen voor een golf van verontwaardiging. Een korte impressie van de woordenwisseling.