Abstract
Deze tekst is bedoeld voor mensen die zichzelf pijnigen of verwonden als manier om met hun gevoelens en problemen om te gaan. Zelfverwonding kan vele vormen aannemen: van krassen en ergens tegen slaan tot zichzelf snijden of branden. Dit gedrag kan verband houden met recente gebeurtenissen of ervaringen uit het verleden. Gewoonlijk heeft iemand die tot zelfverwonding overgaat, niet de bedoeling om zelfmoord te plegen. Eerder wil men zelfdoding voorkomen, er niet langer aan denken, of het leven in het algemeen draaglijker maken. Soms kan iemand die zichzelf verwondt, zo ontredderd raken, dat zelfdoding overwogen wordt. Anderen weten niet van waaruit de aandrang zichzelf pijn te doen voortkomt. Er is dan enkel een gevoel van radeloosheid en het idee dat men ‘iets’ met zichzelf moet doen.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
Gedeeltes van de tekst zijn gebaseerd op The Self-harm Help Book van Lois Arnold en Anne Magill (Bristol (UK):The Basement Project).
H. Claeys is werkzaam als klinisch psycholoog op de afdeling directieve therapie van de Psychiatrische Kliniek der Broeders Alexianen, Liefdestraat 10, Tienen.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Claeys, H. Zelfverwonding. PSYC 3, 100–105 (2001). https://doi.org/10.1007/BF03071925
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03071925