Abstract
Zelfdoding is een van de meest bedreigende gevolgen van psychiatrische ziekten. Dat geldt niet alleen voor de patiënt, zijn familie en vrienden, maar ook voor de hulpverlener. Uit epidemiologisch onderzoek blijkt dat de kans op ernstige psychiatrische ziekten, zoals schizofrenie en stemmingsstoornissen, op life time-basis groter is dan tien procent. Toch komt een zelfdoding voor degenen die direct bij de patiënt betrokken zijn meestal als een dief in de nacht. Het is dan ook de vraag of zelfdoding te voorkomen is. Voorzover het de ambulante behandelpraktijk betreft komen in de Forumrubriek uiteenlopende antwoorden op deze vraag aan de orde. Deze keer beantwoordt Rob van der Sande de vraag aan de hand van de uitkomsten van zijn promotieonderzoek naar de effecten van een ambulant behandelprogramma voor patiënten, die een poging tot zelfdoding ondernamen.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Additional information
Werkzaam als wetenschappelijk secretaris bij de Raad voor Gezondheidsonderzoek (rgo) te Den Haag. Deze bijdrage schreef hij op persoonlijke titel. In 1997 promoveerde hij op Clinical studies on secondary prevention of suicide attempts.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
van der Sande, R. De behandeling van suïcidepogers : opgeven of opgave?. PSYC 2, 6–8 (2000). https://doi.org/10.1007/BF03071834
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03071834