Naar een klinische meetmethode van spasticiteit?

Samenvatting

Bij verschijning van het overheidsrapport ‘Health of the Nation’ bleek dat er een toenemende behoefte bestaat aan mogelijkheden voor objectieve evaluatie en het kwantificeren van resultaten bij therapie. Spasticiteit is een klinisch aspect en een fysiologisch verschijnsel dat vaak als complex en moeilijk te meten wordt beschouwd. De literatuur heeft echter de aandacht gevestigd op de behoefte aan een kwantitatieve meting van deze aandoening veroorzaakt door verhoogde spiertonus.

De ontwikkeling van een goede meetmethode is nadelig beïnvloed door te weinig kennis van de onderliggende mechanismen van spasticiteit. Er bestaat een grote variëteit aan mogelijkheden voor het meten van spasticiteit, die kan worden onderverdeeld in subjectieve metingen (zoals peesreflexen, schaalverdelingen voor de mate van spasticiteit en bijkomende reacties) en objectieve metingen (zoals emg, pendulumtests en isometrische metingen) hoewel er in feite maar weinig worden toegepast. Meting van spasticiteit wordt gezien als onderdeel van het algemene evaluatieproces, terwijl er behoefte is aan meer aandacht voor het evalueren van de betrouwbaarheid en geldigheid van reeds bestaande klinische schaalverdelingen voor evaluatie.