semenvatting
Jarenlang was de milieutherapie in Vlaanderen een ondergeschoven kindje. Vernieuwingsbewegingen zoals de ‘therapeutic community movement’ kregen er nauwelijks vaste voet aan de grond, zodat enkele generaties psychiaters en psychologen – waaronder ondergetekende – hun heil gingen zoeken in Nederland. Wanneer men dan een uitnodiging met een dergelijke veelbelovende titel uit het Vlaamse Duffel ontvangt, is de nieuwsgierigheid meteen geprikkeld. En toeval of niet: bij nader inzien bleken drie van de vijf sprekers op deze studiemiddag eveneens ‘verloren zonen’ te zijn. Allen reeds geruime tijd werkzaam in Nederland lieten Rylant, Delimon en Carpentier deze gelegenheid om over hun ervaringen met milieutherapie te getuigen niet onbenut.
Literatuur
Balint, M. (1968). The basic fault. Therapeutic aspects of regression. Londen: Tavistock.
Cumming, J., & Gumming, E. (1962). Ego and milieu. Theory and practice of environmental therapy. Chicago: Aldine.
Janzing, C., & Lansen, J. (1985). Milieutherapie. Het arrangement van de klinischtherapeutische setting. Assen: Van Gorcum.
Jongerius, P.J., & Rylant, R.F.A. (1989). Milieu als methode. Theorie en praktijk van de methodische milieuhantering in de GGZ . Amsterdam: Boom.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
M.H.L. Daemen is werkzaam als psycholoog–behandelteamleider bij het Psychiatrisch Centrum Jan Wierte Tilburg.
About this article
Cite this article
Daemen, M.H.L. Verslag van de studiemiddag ‘Milieutherapie: no therapy–time to waste’, Duffel, 26 april 1991. PSIE 18, 25–28 (1992). https://doi.org/10.1007/BF03061718
Published:
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03061718