De behoefte aan wetenschappelijke training tijdens de opleiding tot specialist

Summary

Aims: To assess the value attributed to training and to differentation in clinical and scientific expertise during the residency program by pediatricians and pediatric residents; and 2. To determine whether the attributed values are related to professional function, pediatric or scientific experience.

Methods: Attitudes towards specific aspects concerning scientific training and residence training were assessed by means of an interactive, anonymised survey under pediatricians (n = 100) and pediatric residents (n = 49), who were characterised according to professional function (resident, pediatrician in general hospital, pediatrician in university hospital), pediatric experience (resident, pediatrician for less than 15 year or for longer than 15 year), and scientific experience (virtually none, moderate, ample).

Results: The majority of respondents (93%) responded that scientific research in general constitutes an added value for the pediatric practice. The percentage was positively correlated with scientific experience (p = 0,01). Introduction of a structured scientific training during pediatric residency training was assessed as worthwile by 79% of the respondents, and this percentage varied with pediatric experience (p = 0,04) and was highest for pediatricians with longer than 15 years of experience. If given the choice, 54% of respondents would choose for a 6-months subspecialistic clinical rotation and 46% for a 6-months scientific training. The choice ‘scientific training’ was preferred to a higher extent (p = 0,001) by pediatricians in university hospitals (80%) than by their colleagues in general hospitals (40%), and also to a higher extent (p = 0,003) by pediatricians/pediatric residents with scientific experience. Independent from professional function, pediatric or scientific experience, thirty-five percent of the respondents would favour differentation during residency training in the direction of scientifically trained or clinically trained pediatricians.

Conclusions: The present results of a survey among pediatricians and pediatric residents indicate a very positive attitude to the introduction of a structured scientific training during the residency program, and considerably less positive attitude to differentiation during the residency program towards scientifically or clinically trained pediatricians. The extent to which scientific training is assessed as being important correlates positively with scientific experience.

Samenvatting

Doelen: Vaststellen van de behoefte aan wetenschappelijke training en aan differentiatie in klinische en wetenschappelijke vorming tijdens de opleiding tot specialist onder kinderartsen en kinderartsen in opleiding en bepalen of de toegekende behoefte gerelateerd is aan functie, kindergeneeskundige of wetenschappelijke ervaring.

Methoden: Op een interactieve geanonimiseerde manier werd de mening gepeild ten aanzien van specifieke aspecten betreffende wetenschappelijke training en opleiding tot specialist, onder kinderartsen (n = 100) en kinderartsen in opleiding (n = 49) gekarakteriseerd naar functie (arts-assistent, kinderarts in algemeen ziekenhuis of in academisch ziekenhuis), kindergeneeskundige ervaring en wetenschappelijke ervaring.

Resultaten: Wetenschappelijk onderzoek in algemene zin heeft voor 93% van de respondenten een meerwaarde voor de algemene praktijk en dit percentage was positief gecorreleerd met wetenschappelijke ervaring (p = 0,01). Invoering van een gestructureerde wetenschappelijke training tijdens de opleiding tot kinderarts werd door 79% van de respondenten zinvol geacht. Dit percentage varieerde met kindergeneeskundige ervaring (p = 0,04) en was het hoogst voor kinderartsen met minstens 15 jaar kindergeneeskundige ervaring. Indien in de gelegenheid gesteld, zou 54% van de respondenten kiezen voor een zesmaandse subspecialistische klinische stage en 46% voor een wetenschappelijke stage tijdens de opleiding. De keuze ‘wetenschappelijke stage’ werd meer geprefereerd (p = ,001) door kinderartsen werkzaam in academische ziekenhuizen (80%) dan door hun collega's in algemene ziekenhuizen (40%), en ook meer door kinderartsen (in opleiding) met wetenschappelijke ervaring (p = ,003). Onafhankelijk van functie, kindergeneeskundige of wetenschappelijke ervaring vond vijfendertig procent van de respondenten dat reeds tijdens de opleiding tot kinderarts gedifferentieerd moest worden in de vorming, om te komen tot wetenschappelijk of klinisch geschoolde kinderartsen.

Conclusie: De huidige resultaten van een steekproef onder kinderartsen (in opleiding) geven aan dat er een groot draagvlak bestaat voor gestructureerde wetenschappelijke vorming tijdens de opleiding tot specialist en een aanmerkelijk minder groot draagvlak voor differentiatie tijdens de opleiding in wetenschappelijk of klinisch geschoolde kinderartsen. Het toekennen van belang aan wetenschappelijke vorming correleert positief met wetenschappelijke ervaring.