Onderzoek naar diagnostisch onderzoek bij Engelse adolescenten

Samenvatting

In Nederland wordt veel geschreven over diagnostiek bij kinderen en adolescenten met gedrags– en opvoedingsproblemen. Een van de vragen die hierbij vaak aan de orde is, betreft de relatie tussen diagnostiek en behandeling. Niet zelden wordt betoogd dat deze twee processen niet goed op elkaar aansluiten (Raijmakers & Van der Kooij, 1995) en dat het nut van diagnostisch onderzoek voor de hulpverlening soms zeer beperkt is (Van der Ploeg & Scholte, 1995). De aansluitingsproblematiek is geen uniek Nederlands fenomeen. Ik kwam onlangs een Engels onderzoek tegen dat in deze context enkele interessante resultaten te zien geeft. Aanleiding voor het onderzoek was de zorg die er in brede kring bestaat over de kwaliteit van de diagnostische besluitvorming door hulpverleners/maatschappelijk werkers, wanneer zij geconfronteerd worden met gezinnen en kinderen met ernstige psychosociale problemen. Er waren bijvoorbeeld vragen over het gefundeerd zijn van plaatsingsbeslissingen, de betrokkenheid van kinderen en ouders bij het beslissingsproces, de mate waarin de hulpplanning adequaat is en de ingezette hulp op de etnisch–culturele eigenheid van cliënten afgestemd wordt; vragen die ons in Nederland niet onbekend in de oren klinken.