Samenvatting
Dertien cliënten die enkele jaren geleden een directieve therapie hadden ondergaan en degene die hen had behandeld, kregen met behulp van een gestructureerd interview de gelegenheid aan te geven welke elementen in de behandeling zij zich als positief, danwel negatief herinnerden. Hierbij werd onderscheid gemaakt in ‘critical incidents’ (cruciale voorvallen) en algemene aspecten van de therapie en van de therapeut. De resultaten laten zien dat de bekende kenmerken van directieve therapie (zoals huiswerkopdrachten) wel als belangrijk worden beschouwd, maar dat er over het algemeen meer waarde wordt gehecht aan de momenten waarop belangrijke inzichten worden overgedragen. In de discussie wordt hieraan aandacht geschonken, alsmede aan een aantal merkwaardige discrepanties in de mededelingen van de cliënten.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Referenties
Beutler, L.E., Machado, P.P.P., & Allstetter Neufeldt, S. (1994). Therapist variables. In: E.E. Bergin & S.L. Garfield (red.), Handbook of psychotherapy and behavioral change. New York: John Wiley & Sons.
Bond, J., & Brugman, M. (1989). ‘Critical incidents’ tijdens directieve therapie. Amsterdam: Vakgroep klinische psychologie, UvA.
Dyck, R. van, Lange, A., & Velden, K. van der (1980). Mislukte directieve behandelingen. In: K. van der Velden (red.), Directieve Therapie 2. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Dyck, R. van (1986). Psychotherapie, placebo en agressie . Leiden: Academisch proefschrift.
Elliott, R., James, E., Reimschuessel, C., Cislo, D., & Sack, N. (1985). Significant events and the analysis of immediate therapeutic impacts. Psychotherapy, 22, 620–630.
Emmelkamp, P.M.G., & Hout, M. van den (1983). Failure in treating agoraphobia. In: E.B. Foa & P.M.G. Emmelkamp (red.), Failures in behavior therapy. New York: John Wiley & Sons.
Greenberg, L.S., James, P.S., & Conry, R.F. (1988). Perceived change processes in emotionally focused couples therapy. Journal of Family Psychology, 2, 5–23.
Lange, A. (1980). Timing. In: K. van der Velden (red.), Directieve therapie 2. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Lange, A. (1989). De behandeling van een vrouw met haartrekken; met commentaar van de cliënte. In: K. van der Velden (red.), Directieve therapie 3. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Lange, A. (red.) (1991). Themanummer cognitieve therapie . Houten: Bohn Stafleu Van Loghum.
Lange, A. (1994a). Gedragsverandering in gezinnen. Groningen: Wolters–Noordhoff.
Lange, A. (1994b). Een behandeling van chronische angst om te plassen. Directieve therapie, 14, 2, 77–89.
Llewelyn, S.P., & Hume, W.I. (1979). The patient's view of therapy. British Journal of Medical Psychology, 52, 29–35.
Methorst, G., & Ploos van Amstel, E. (1989). Veranderen van strategie – enkele richtlijnen. In: K. van der Velden (red.), Directieve therapie 3. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Omer, H. (1994). Critical interventions in psychotherapy . New York: Norton.
Orlinsky, D.E., Grawe, K., & Parks, B.K. (1994). Process and outcome in psychotherapy – Noch einmal. In: E.E. Bergin & S.L. Garfield (red.), Handbook of psychotherapy and behavioral change. New York: John Wiley & Sons.
Velden, K. van der (red.) (1977). Directieve therapie 1. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Velden, K. van der (red.) (1980). Directieve therapie 2. Deventer: Van Loghum Slaterus.
Velden, K. van der (red.) (1989a). Directieve therapie 3 . Deventer: Van Loghum Slaterus.
Velden, K. van der (1989b). Inleiding: ontwikkelingen in de directieve therapie. In: K. van der Velden (red.), Directieve therapie 3 . Deventer: Van Loghum Slaterus.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
Abstract
Thirteen patients who had recently terminated directive therapy, and their therapist, were given a structured interview about the aspects of their treatment that they experienced as either positive or negative. Critical incidents and more general aspects of both therapy and therapist were identified. The results show that the well–known characteristics of directive therapy, such as homework assignments, were regarded as important; yet, more importance was attributed to the moments during the sessions when patients gained certain insights as a result of what the therapist said or did. In the discussion, attention is focused both upon this and upon some rather unusual discrepancies in the statements of the patients.
Prof. dr. A. Lange is verbonden aan de vakgroep Klinische Psychologie van de Universiteit van Amsterdam, Roetersstraat 15, 1018 WB Amsterdam. Drs. J.M. Bond is als psychologe werkzaam in het Waterlandziekenhuis te Purmerend. Drs. M. Brugman is als psychologe werkzaam in het Multidisciplinair Werkverband Kinderen en Jeugdigen te Amsterdam. Drs. C. Duurland is verbonden aan de vakgroep Klinische Psychologie van de Universiteit van Amsterdam.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Lange, A., Bond, J., Brugman, M. et al. Cruciale voorvallen in de directieve gezins– en relatietherapie. DITH 15, 150–161 (1995). https://doi.org/10.1007/BF03060122
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03060122