Samenvatting
Ik had nog nooit van James J. Walsh gehoord tot ik hem in een catalogus van een antiquariaat vermeld zag als auteur van twee boeken. Ik kocht ze meteen omdat ze allebei iets bijzonders leken te hebben.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Notes
Psychotherapy (New York–Londen: D. Appleton, 1912); Cures (New York–Londen: D. Appleton, 1923).
Walsh refereert in zijn kritiek op Freud ook aan uitspraken van Knight Dunlap; zie W. Vandereycken, De ‘negatieve oefening’ van Dunlap (1932), Directieve Therapie en Hypnose 1991, 11, 57–65.
De minst bekende van dit trio is de Fransman Charles Burlureaux wiens Traité pratique de psychothérapie (1914) ik elders besproken heb: De ‘moraal’ van de psychotherapie – een excursie naar 1914 (Tijdschrift voor Psychiatrie 190, 32 (Editio Amicorum), 7–12). De Duitse Amerikaan Hugo Münsterberg is vooral bekend als experimenteel psycholoog (opvolger van William James in Harvard), maar hij schreef ook het vrijwel vergeten boek Psychotherapy (New York: Moffat, Yard and Company, 1909). De Zwitser Paul Dubois kreeg ruime weerklank met zijn boek Les psychonévroses et leur traitement moral (Parijs: Masson, 1904) dat ook in het Duits en Engels werd vertaald. Zijn pleidooi voor zelf–suggestie in plaats van hypnose werd overgenomen door de invloedrijke Franse zenuwarts Joseph J. Dejerine; hij schreef, met E. Glauckler, het boek Les manifestations fonctionelles des psychonévroses: leur traitement par la psychothérapie (Parijs: Masson, 1911), dat ook in het Engels werd vertaald. Walsh haalt Dubois (zonder bronvermelding) kort aan in Psychotherapy (p. 725) en Münsterberg wordt in beide boeken geciteerd (Psychotherapy p. 75, 187, 779; Cures p. 233–34).
Walsh heeft een opvallende belangstelling voor het eetgedrag en het gewicht van zijn patiënten. Regelmatig benadrukt hij dat slechte eetlust en vermagering aan de oorsprong kunnen liggen van vele klachten en dat deze vaak verdwijnen als de patiënt een paar kilo’s aankomt. Toevallig vond ik elders twee referenties van Walsh die op voeding betrekking hebben (beide verschenen in International Clinics): Neuroses and psychoneuroses and the therapeutic value of food (1921, 41/4, 166–174); Eating as a therapeutic measure (1932, 42/2, 95–117).
Buiten het stuk over Dunlap (zie noot 2) verwijs ik de lezer naar: Alexander Herzbergs ‘Active Psychotherapy’ (1945): te vroeg geschreven, te lang vergeten (Dth 1989, 9, 87–95); Andrew Salters ‘Conditioned Reflex Therapy’ (1949): hoe word je een gelukkige automaat? (Dth 1989, 9, 169–180).
Er staat achter zijn naam ‘M.D., Ph.D.’, wat betekent dat hij de titel van doctor in de medicijnen en in de filosofie (i.c. psychologie) behaalde. Op het titelblad van Cures staat als derde titel ‘Sc.D.’ vermeld: een doctoraat in de wetenschappen (biologie?).
In 1923 waren zijn functies, blijkens het titelblad van Cures, gewijzigd: ‘Professor of physiological psychology, Cathedral College and College of the Sacred Heart (Manhattanville), New York City; extension professor, Fordham University; lecturer in psychology, Marywood College, Scranton, Pennsylvania’.
In Psychotherapy staan er verwijzingen naar vier artikelen in dit tijdschrift: naast dat over de theorie van Ramon y Cajal (1902) verschenen drie andere in 1899 (over loodvergifiting, over stotteren en over gehoorstraining bij doven); zie ook noot 4. Verder vinden we verwijzingen naar twee artikelen in The American Journal of the Medical Sciences (een uit 1903 over rheuma en een bijzonder artikel over ‘Responsibility and punishment’ uit 1909, dat uitvoerig geciteerd wordt in Psychotherapy, p. 741–44) en naar twee artikelen in Medical News (over een geval van bradycardie, 1900; over vroege diagnose van tuberculose, 1904).
Het titelblad van Cures vermeldt hem als auteur van o.a. The thirteenth – greatest of centuries en Health through will power en in de tekst verwijst hij nog naar History of medicine in New York (New York: Americana Society, 1917). In Psychotherapy worden nog volgende boeken vermeld: Pastoral medicine (Longman, 1906; geschreven samen met O'Malley), Catholic churchmen in science (Philadelphia: Dolphin Press 1909) en Old–time makers of medicine (Fordham University Press, 1911).
De lange historische inleiding van Psychotherapy is hier reeds getuige van. Hij schreef verder een boek over de dertiende eeuw en twee over de geschiedenis van de geneeskunde (zie noot 9), een vak dat hij ook een tijd doceerde. Hij was lid van onder andere de German Society for the History of Medicine and the Physical Sciences en de St. Louis Medical History Club.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
Psychotherapy (New York–Londen: D. Appleton, 1912); Cures (New York–Londen: D. Appleton, 1923)
Dr. W. Vandereycken is hoogleraar psychiatrie aan de Katholieke Universiteit Leuven en hoofd van de afdeling directieve therapie van de Psychiatrische Kliniek der Broeders Alexianen te Tienen.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Vandereycken, W. De psychotherapeutische ‘kuren’ van James J. Walsh (1912). DITH 12, 195–198 (1992). https://doi.org/10.1007/BF03060014
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03060014