Samenvatting
Slechthorendheid is een van de meest voorkomende gezondheidsproblemen. Toch wordt de klacht naar verhouding niet zo vaak op het spreekuur gepresenteerd. Bij het stellen van de diagnose bij de klacht ‘slechter horen’ is de epidemiologische kennis over de meest waarschijnlijke diagnosen op grond van de leeftijd het uitgangspunt voor de huisarts. Voor het waarschijnlijker of onwaarschijnlijker maken zijn voorgeschiedenis, anamnese, otoscopie en gehooronderzoek voor de huisarts het belangrijkst.
Bij jonge kinderen is otitis media met effusie en bij ouderen ouderdomsslechthorendheid de meest waarschijnlijke oorzaak voor het slechter horen.
De huisarts heeft een belangrijke rol wanneer een patiënt met de klacht ‘slecht horen’ op het spreekuur komt, want als de huisarts zegt dat het wel meevalt, is de kans groot dat het jaren duurt voordat de patiënt opnieuw vanwege het gehoorprobleem op het spreekuur komt. Daarom is het van belang dat de huisarts de klacht goed in kaart brengt en de patiënt zo nodig zo veel mogelijk motiveert voor gehoorrevalidatie.
Literatuur
Eekhof JAH, Ek JW, Weert H van, et al. NHG-Standaard Slechthorendheid. Huisarts Wet 1997;40:70-8.
Eekhof JAH, Laat JAPM de. Slechter horen. In: De Jongh TOH, De Vries H, Grundmeijer HGLM (Red). Diagnostiek van alledaagse klachten. Deel 1. Houten: Bohn Stafleu van Loghum, 2002.
Eekhof JAH, Laat JAPM de. Diagnostiek. Slechter horen. Huisarts Wet 2002;45:689-93.
Okkes IM, Oskam SK, Lamberts H. Van klacht naar diagnose. Bussum: Uitgeverij Coutinho, 1998.
Lisdonk EH van de, Bosch WJHM van den, et al. Ziekten in de huisartspraktijk. Utrecht: Bunge, 1999.
Stankiewicz J, Mowry M. Clinical accuracy of tuning fork tests. Laryngoscope 1979;89:1956-63.
Lisdonk EH van de, Balen FAM van, Weert HCPM van, et al. NHG-Standaard Otitis media met effusie bij kinderen. Huisarts Wet 2000; 43(4):171-7.
Pirozzo S, Papinczak T, Glasziou P. Whispered voice test for screening for hearing impairment in adults and children: systematic review. BMJ 2003;327(7421):967.
Beckers MA, Anteunis LJ, Dinant GJ. Overeenstemming tussen het handelen van de huisarts bij papieren casussen van slechthorendheid en de aanbevelingen in de Standaard Slechthorendheid van het Nederlands Huisartsen Genootschap. Ned Tijdschr Geneeskd 2001;145(17):827-30.
Smith MC, Cable HR, Wilmot JF. Pure tone audiometry: Comparison of general practice and hospital services. J R Coll Gen Pract 1988 Dec;38(317):552-5.
Lichtenstein MJ, Bess FH, Logan SA. Validation of screening tools for identifying hearing-impaired elderly in primary care. JAMA 1988;259:2875-8.
Uhlmann R, Rees T, Psaty B, et al. Validity and reliability of auditory screening tests in demented and non-demented older adults. J Gen Int Med 1989;4:90-6.
Karlsmose B, Pedersen HB, Lauritzen T, Parving A. Audiometry in general practice: validation of a pragmatic pure-tone audiometry method. Scand Audiol 1998;27(3):137-42.
Balen FAM van. Otitis media with effusion in general practice: A diagnostic and therapeutic study in children aged 6 months to 6 years [dissertatie]. Utrecht: Rijksuniversiteit Utrecht, 1995.
Takata GS, Chan LS, Morphew T, et al. Evidence assessment of the accuracy of methods of diagnosing middle ear effusion in children with otitis media with effusion. Pediatrics 2003;112(6 Pt 1):1379-87.
Miltenburg DM. The validity of tuning fork tests in diagnosing hearing loss. J Otolaryngol 1994;23(4):254-9.
Burkey JM, Lippy WH, Schuring AG, Rizer FM. Clinical utility of the 512-Hz Rinne tuning fork test. Am J Otol 1998;19(1):59-62.
Doyle PJ, Anderson DW, Pijl S. The tuning fork – an essential instrument in otologic practice. J Otolaryngol 1984;13(2):83-6.
Chole RA, Cook GB. The Rinne test for conductive deafness. Arch Orolaryngol Head Neck Surg 1988;114:399-403.
Browning GG, Swan IRC. Sensitivity and specificity of Rinne tuning fork test. BMJ 1988;21:229-30.
Menger DJ, Tange RA. The aetiology of otosclerosis: a review of the literature. Clin Otolaryngol 2003;28(2):112-20.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
, huisarts Gezondheidscentrum Stevenshof te Leiden en afdeling Huisartsgeneeskunde en Verpleeghuisgeneeskunde, Leids Universitair Medisch Centrum
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Eekhof, J. Diagnostiek bij de klacht slechthorendheid in de huisartspraktijk. BIJB 20, 233–238 (2004). https://doi.org/10.1007/BF03059788
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03059788