Samenvatting
Op 1 oktober 1996 is de Geschillencommissie Ziekenhuizen opgericht. Met deze Geschillencommissie is beoogd een snel, goedkoop en eenvoudig alternatief aan te bieden voor de behandeling van geschillen door de civiele rechter. De commissie behandelt geschillen tussen patiënten en ziekenhuizen over zaak- en personenschade tot een maximumbedrag van f 7.500,–. Het betrof aanvankelijk een experiment voor de duur van drie jaar waaraan 38 ziekenhuizen met 59 vestigingen verspreid over geheel Nederland, deelnamen. De geschillen die aan de Commissie ter beslechting zijn voorgelegd waren uiteenlopend van aard. Zo werd er geklaagd over het missen van een diagnose, het ontstaan van schade door intubatie en onvoldoende nazorg.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Notes
N. Doornbos en P.P.M. van Reijsen, De geschillencommissie Ziekenhuizen. Een eenvoudige procedure voor schadeclaims, Koninklijke Vermande Lelystad, 2000, Reeks Gezondheidsrecht nr. 12.
Doornbos en Van Reijsen, o.c., pag. 33. Zie ook F.D. Friele, C. De ruiter, F. van Wijmen en J. Legemaate, Evaluatie Wet klachtrecht cliënten zorgsector, Den Haag: ZON.
Zie ook Wildenberg, F.A.J.M. van den, R. Andriesse & A.M. Hamersma 1999.
Onder schadelast wordt verstaan het bedrag dat MediRisk reserveert voor het geval zij tot uitkering moet overgaan.
Brief van de minister van justitie aan de Tweede Kamer van 17 juni1999. “Naar een claimcultuur in Nederland?”,Tweede kamer 1998–1999, 26 630, nr. 1 enMinisterie van justitie (1999).
Onder de 67 klagers die in de onderzochte periode een beroep hebben gedaan op de Geschillencommissie Ziekenhuizen zijn 42 vrouwen (63 %).Van alle klagers is 57 % tussen de 40 en 65 jaar. Nog eens 26 % is ouder dan 65 jaar.
In een schriftelijke enquète hebben 36 klagers aangegeven wat hun opleidingsniveau is. Ruim de helft van de klagers, 21 van de 36, heeft lager of middelbaar onderwijs. Veertien klagers hebben MBO, HAVO of VWO, vijf klagers hebben een HBO-opleiding en één klager heeft een academische graad.
Bij andere Geschillencommissies schommelt het gemiddelde tussen 10 en 14% (jaarverslagen SGC over 1997, 1996 en 1995).
In eerder onderzoek komen vergelijkbare percentages voor. L.G. Angenent& J.H. Hubben (1992), Medische schadeclaims in Nederland1980-1990. Katholieke Universiteit Nijmegen, reeks recht & samenleving, nr. 6, p. 27.
Vgl. O'Barr, W.M. & J.M. Conley (1990), “Litigant satisfaction versus legal adequacy in small claims court narratives”, in: j.N. Levi & A.G. Walker (eds.), Language in the judicial process. New York/London: Plenum Press, p. 121.
Zie onder meer M.E.F. Heineman & J.H. Hubben,De psychiater in de medische tuchtrechtspraak 1989-1997. Lelystad: koninklijke Vermande 1998.
Hoge Raad 20 november 1987 NJ 1988, 500 timmer-Deutman. Teeuwissen zit overigens op de lijn van de Geschillencommissie. Hij stelt dat het bewijsrisico in beginsel daar behoort te liggen, waar de initiële fout is gemaakt. J.G.T. Teeuwissen, “Medische aansprakelijkheid”, in: J.H. Hubben (red.), Arts, patiënt en ziekenhuis, tweede herziene druk, Gouda: Quint 1997, p.43–58.
Hoge Raad 9 november 1990 NJ 1991, 26 speeckaert-Gradener.
P.P.M. van Reijsen, Medisch-professionele autonomie en gezondheidsrecht, Koninklijke Vermande Lelystad 1999 (diss.), in het bijzonder hoofdstuk 7.
Alleen artsen wier zaken in 1998 en 1999 ter zitting van de geschillencommissie Ziekenhuizen zijn behandeld, zijn met een vragenlijst benaderd.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
P.P.M. van Reijsen is als stafjurist verbonden aan het Universitair medisch Centrum St. Radboud te Nijmegen.
N. Doornbos is als onderzoeker verbonden aan het Instituut voor Rechtssociologie van de Katholieke Universiteit Nijmegen.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
van Reijsen, P.P.M., Doornbos, N. De Geschillencommissie Ziekenhuizen: een nieuwe vorm van geschillenbeslechting. TGVR 25, 47 (2001). https://doi.org/10.1007/BF03055864
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03055864