Het blauw worden van aardappelen

Samenvatting

• 1. Tengevolge van mechanische beschadiging kunnen cellen van een aardappelknol afsterven en dientengevolge een blauwzwarte kleur krijgen, hetgeen een normale reactie bij afsterven van aardappelweefsel zonder vernietiging van de enzymen is.

• 2. De gevoeligheid voor mechanische beschadiging hangt nauw samen met het S.G. van het getroffen celcomplex.

• 3. De S.G. van verschillende deelen van éénzelfden knol zijn niet gelijk, de celcomplexen met het hoogste S.G. bevinden zich in de navelhelften van den knol, slechts bij doorgegroeide knollen heeft de tophelft het grootste S.G. Ook de tyrosinase-tyrosine reactie van de navelhelften is sterker dan die van de tophelften.

• 4. Het S.G. van den knol en daarmede gevoeligheid voor stootblauw neemt toe tijdens de bewaring.

• 5. Bij potproeven ontwikkelden zich bij overmaat van K knollen met een laag S.G.,bij overmaat van N knollen met een hoog S.G.; bij veldproeven bleken andere factoren dan de bemesting een sterkeren invloed dan deze te hebben en het S.G. van de knollen mede te bepalen.

• 6. Er bestaat een ziekteverschijnsel bij aardappelen, dat zich kan manifesteeren door het ontstaan van necrotische plekken onder de schil. Deze plekken nemen in omvang en aantal toe in den eersten tijd na het rooien.

• 7. Dit ziekteverschijnsel treedt niet of in geringe mate op bij zware K-bemesting, zeer sterk bij overmaat van N.

• 8. Bij gevoeligheid voor stootblauw treedt bij dergelijke zieke knollen na stooten een intensieve verkleuring op, die zich over een grooter gedeelte dan de plaats van de stoot uitstrekt.

• 9. Het «blauw» worden, waargenomen in de praktijk is een samengaan van bovengenoemd ziekteverschijnsel met mechanische beschadiging.