This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Literatur
De ervaring hier te lande sedert het voorjaar van 1919 met de waarde onzer geldeenheid, den gulden, opgedaan levert hiervan de bevestiging. In Augustus 1914, toen de vrije uitvoer van goud verboden werd, heeft ons land den gouden standaard losgelaten.
Dat het parallelisme van beide curven niet nog volkomener is, moet deels worden geweten aan het feit, dat het door Cassel gebruikte indexcijfer geenszins hetalgemeen prijspeil van goederen en diensten tot uitdrukking brengt, deels daaraan, dat de goudproductie niet meer uitsluitend beslist over den omvang van den geldvoorraad, sinds ook de relatieve ontwikkeling van het bankwezen hier een gewichtig woord heeft mede te spreken. Indien met name de gebruikte indexcijfers vollediger waren geweest, dan zou het nauw verband der beide curven nòg duidelijker zijn gebleken, dan in Cassel's graphiek nu reeds het geval is.
Bij eene a-metallistische geldregeling is vermeerdering van de goudvoorraad voor het algemeen prijspeil onverschillig, en staat zij gelijk met toeneming der productie van welk ander goed ook. In de goudproduceerende landen zou uitbreiding der goudproductie dan ceteris paribus zelfs verlagend werken op het prijsniveau. daardoor mogelijk wordende bezuiniging op het goudgebruik, zal nood-wending het gele metaal tegenover goederen en diensten bij vroeger vergeleken op lager peil houden, en van al het overige nog afgezien duurzaam herstel der vóór-oorlogsprijzen in goud-guldens, goud-francs enz. verhinderen.
Hij werkt daarbij het stelsel uit langs dezelfde lijnen welke ik destijds in mijn aanvaardingsrede over „de toekomst van het goud” had aangewezen, n.l. door aan de organen met de geldcreatie belast den eisch te stellen, de wisselkoersen niet te doen stijgen boven de daarvoor eenmaal aanvaarde pariteit met het buitenland. Ik sloot mij, dien eisch destijds stellend, aan bij de totdusver geldende praktijk in zake de handhaving der internationale waardevastheid van de geldeenheid, welke zich beperkte tot de handhaving der wisselprijzen binnen de grenzen door de goudpunten bepaald. Ik heb sedert echter, gelijk men weet, op grond van tegen dit denkbeeld gemaakte bedenkingen, mij vereenigd met het stelsel om het algemeen prijspeil in plaats van de wisselkoersen te bezigen als toets voor de waarde der geldeenheid.
Jahrb. f. Nat. Oek. und Stat. 1916, Band 52, bl. 721 v.v. Daartegen Heyn in Weltw. Archiv 1917, bl. 62 v.v. Vgl. ook Dr. van Dorp, in Economist 1917, bl. 791 v.v. over dit punt. Laatstgenoemde meende overigens, ter verklaring van de veranderingen in de waarde van de geldeenheid, zich nog te kunnen beroepen op wisseling in den stand der betalingsbalans (t. a. p. bl. 862).
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Verrijn Stuart, C.A. Metallisme en a-metallisme. De Economist 71, 657–676 (1922). https://doi.org/10.1007/BF02456263
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF02456263