Summary
This issue is completely devoted to the problem of International Monetary Reform.
The present monetary system is a variant of the gold exchange standard; it may be called “a Gold Dollar Standard”, since there is a fixed price of each national currency in terms of dollars whereas gold, too, has a fixed price in terms of dollars.
The United States has developed from a reserve country into “a banking country”. In the same way as a bank of issue puts paper money into a national economy's circulation, the U.S., by virtue of its balance-of-payments deficit, issues dollars which go into the world's circulation. The dollar and the pound act as key currencies. At the same time, however, the American stock of gold decreases. Hence, “the cash ratio” of the “banking country” decreases, and, as a result, confidence in the dollar is sapped. In order to maintain this confidence, it is necessary for the U.S. to restore its balance-of-payments equilibrium, but as a result the creation of international reserve media will peter out as far as dollars are concerned. This means that the world is faced with a true dilemma. In this issue the shortcomings of the present international monetary system are examined by Mr. T. de Vries.
For some years already, an international debate on the methods of improving the monetary system is going on. This special issue of De Economist is devoted to a survey of the debate. Dr. W. F. Duisenberg expounds the contributions of the International Monetary Fund. Mr. H. de Haan deals with the Triffin Plan. Professor S. Posthuma summarizes his own proposal — multiple currency reserves —, and takes the opportunity to criticize the paper by E. Despres, Ch. P. Kindleberger and W. S. Salant in the London Economist of February 5, 1966. The proposal of re-introducing the traditional gold standard made by J. Rueff and M. A. Heilperin is not discussed in a separate paper: it is only mentioned briefly in Section 3.4 of this introductory article. Mr. C. A. Klaasse contributes a paper on the proposal of introducing flexible rates of exchange. Professor J. Goudriaan puts in another plea for introducing the gold-exchange-commodity standard, with an appendix (written in English, see pp. 814 ff.) on the calculation of the aggregate monetary reserves required by the members of the I.M.F. Professor C. D. Jongman discusses the three documents hitherto produced by the Group of Ten, and mentions also the Report by Working Party No. 3 of the Economic Policy Committee of the O.E.C.D. A brief consideration on the so-called Bellagio Report — International Monetary Arrangements: The Problem of Choice, Princeton, N.J., 1964 — is presented in Section 3.8 of this introductory article.
Every paper is headed by a Summary in English.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Similar content being viewed by others
References
P. Einzig,The Euro-Dollar System, Londen, 1964, pp. 16–17. De term Eurodollars dekt in de praktijk ook dollars, die zich in niet-Europese handen bevinden.
L. B. Yeager, „The Triffin Plan: Diagnosis, Remedy and Alternatives”, in:World Monetary Reform: Plans and Issues, onder redactie van H. G. Grubel, Stanford en Londen, 1964, pp. 160–184, inzh. p. 161.
F. A. Lutz, „The Problem of International Liquidity and Multiple-Currency Standard”, in de reeksEssays in International Finance, nr. 41, Princeton, N.J., 1963.
E. M. Bernstein, „U.S. Payments Problem and New World Currency Unit”,Commercial and Financial Chronicle, CIC (1964), pp. 842–843, en „Proposed Reforms in the International Monetary System”, in:World Monetary Reform: Plans and Issues, onder redactie van H. G. Grubel, Stanford en Londen, 1964, pp. 187–202. Zie ook H. M. H. A. van der Valk, „Het Bernstein Plan”,Economisch-Statistische Berichten, 25 maart 1964, pp. 278–282; alsmede de laatste vijf bladzijden van C. D. Jongman, „Financiële kroniek”, De Economist, CXI (1963), pp. 834–844, alwaar ook het plan-Posthuma ter sprake komt.
R. V. Roosa,Monetary Reform for the World Economy, New York en Evanston, 1965.
X. Zolotas, „Alternative Systems for International Monetary Reform: A Comparative Approach”, in de reeks: Bank of Greece,Papers and Lectures, nr. 18, 1965. Zolotas stelde, voor het eerst in de jaarvergadering van het I.M.F. in 1957, voor naast dollar en pond ook andere convertibele valuta's,à deposito gestort bij het I.M.F., als internationaal ruilmiddel dienst te laten doen.
F. de Roos,Theorie der internationale economische betrekkingen, tweede druk, Haarlem, 1961, hst. VIII, met een literatuurlijst over dit onderwerp op pp. 185–186.
Zie bv. Friedman, p. 175.
Zie pp. 113–115 van het straks te bespreken zg. „Rapport van Bellagio”. Voorts schreef hij hierover een nota voor de leden van de discussiegroep, die dit rapport heeft samengesteld. Zie voorts blz. 826–828 in dit nummer.
J. Goudriaan, „De labilisatie van het economisch leven en de middelen ter bestrijding: de noodzakelijkheid ener wereldgrondstoffenvaluta”,Economisch-Statistische Berichten, 21 en 28 oktober 1931, pp. 922–926 en 944–948, alsmedeHow to Stop Dejlation, Londen, 1932.
B. Graham,Storage and Stability, New York, 1937.
Zie hierover J. Goudriaan,Economie in zestien bladzijden, Amsterdam, 1952, p. 168.
Een voorbeeld hiervan is het artikel van W. T. N. Beale Jr., M. T. Kennedy en W. J. Winn, „Commodity Reserve Currency: A Critique”,Journal of Political Economy, L (1942), pp. 579–594. In dit artikel wordt o.a. de vrees uitgesproken, dat het vertrouwen in de dekking van het geld zou lijden, indien de grondstoffenvoorraden in geval van nood zouden moeten worden aangesproken, terwijl aan de andere kant bij het opstapelen van overschotten in de V.S. de geldvoorraad in dit land zo snel zou stijgen, dat prijsinflatie onvermijdelijk zou zijn. Op blz. 806n. van zijn bijdrage in dit nummer geeft Goudriaan aan, hoe men van reeds thans bestaande regelingen gebruik kan maken om aan laatstgenoemd gevaar te ontkomen.
United Nations,Commodity Trade and Economic Development, New York, 1953; Appendix C: J. Goudriaan, „Concurring Note on Commodity Reserve Currency Systems”. Zie hierover: J. Tinbergen, „De grondstoffenvaluta voor de Verenigde Naties”,Economisch-Statistische Berichten, 6 januari 1954, pp. 3 en 5–6; de aantekening „Stabilisatie van het grondstoffenprijsniveau” (verslag van een lezing, gehouden door Goudriaan over voornoemd rapport),E.-S.B., 20 januari 1954, pp. 57–58.
A. G. Hart, N. Kaldor en J. Tinbergen,The Case for an International Commodity Reserve Currency, A Memorandum Submitted to the United Nations Conference on Trade and Development, Geneva, 23 March–15 June 1964, Contributed Paper, 24 januari 1964 (gestencild), in Franse vertaling: „Une nouvelle monnaie internationale: le bancor”,Bulletin SEDEIS (Société d'études et de documentation économiques, industrielles et sociales, Paris) nr. 885, Supplément, 1 mei 1964. Ten behoeve van de genoemde conferentie schreef J. Goudriaan het volgende artikel: „Stabilising the External Purchasing Power of the Developing Countries”,Economisch-Statistische Berichten, 25 maart en 1 april 1964, pp. 275–277 en 296–299.
Goudriaan inE.-S.B. 1931, p. 946.
Behalve de reeds vermelde verhandeling van Goudriaan inE.-S.B. van 15 juni en 6 juli 1966 zie men over het Rapport-Ossola: H. W. J. Bosman, „Naar een nieuwe sleutelvaluta”,E.S.B., 27 oktober 1965, pp. 984–988. De problematiek, verbonden aan de instelling van een nieuw reserveactivum, wordt besproken door: C. Goedhart, „Goud en een nieuw internationaal reservemiddel”,Maandschrift Economie, XXX (1966), pp. 330–337.
Zie hierover par. 11–14 van het artikel van Dr. Duisenberg in dit nummer.
De landen, vertegenwoordigd in Werkgroep III van de O.E.S.O. waren: de Club van Parijs (zie sectie3.3) minus België. De Club van Parijs = de Groep van Tien + Zwitserland. Voorts bestaat er een „Club van Bazel”; zieDe Economist 1961, p. 438, en 1962, p. 754.
Twee besprekingen van dit rapport vindt men in de volgende artikelen: F. Machlup, „The Report of the Nongovernment Economists' Study Group”,American Economic Review, LV (1965),Papers and Proceedings, pp. 166–177; P. Janocha en J. Rohwedder, „Bemerkungen zur jüngsten Diskussion über die internationale Währungsordnung”,Weltwirtschaftliches Archiv, XCIV (1965), pp. 133– 152.
Deze 32 „academici” waren, in alfabetische volgorde, met vermelding van het land, waar zij werken: A. I. Bloomfield, V.S.; L. V. Chandler, V.S.; A. C. L. Day, Engeland; P. Dieterlen, Frankrijk; L. H. Dupriez, België; W. J. Fellner, V.S.; A. Ferrari, Italië; G. Haberler, V.S.; L. A. Hahn, Frankrijk; G. N. Halm, V.S.; R. F. Harrod, Engeland; M. A. Heilperin, Zwitserland; F. G. Hirsch, Engeland; H. G. Johnson, V.S.; F. J. de Jong, Nederland; P. B. Kenen, V.S.; Ch. P. Kindleberger, V.S.; K. Kojima, Japan; A. Lamfalussy, Belgi ë; F. A. Lutz, Zwitserland; F. Machlup, voorzitter, V.S.; B. G. Malkiel, V.S.; H. Möller, Duitsland; R. A. Mundell, Canada; J. Niehans, Zwitserland; B. Ohlin, Zweden; J. Rueff, Frankrijk; W. S. Salant, V.S.; T. Scitovsky, V.S.; E. Sohmen, Duitsland; R. Triffin, V.S.; P. Uri, Frankrijk.
Schrijver dezes acht het een tekortkoming van het Rapport van Bellagio, dat de goederenstandaard buiten beschouwing is gelaten. Zie hierover pp. 70–71 van het rapport.
De methode, die men hierbij heeft toegepast, vindt men op pp. 66–100 van het rapport beschreven. Deze bladzijden zijn het resultaat van een moeizaam denk-, debatteer- en schrijfproces, dat lang heeft geduurd.
Niel echter over de vraag, welke van die vooronderstellingen actueel zijn.
Zie p. 107 van het rapport.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
De Jong, F.J. Vernieuwing van het internationale geldstelsel: Achtergrond, probleem-stelling en overzicht van het debat. De Economist 114, 595–616 (1966). https://doi.org/10.1007/BF02192579
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF02192579