Het Dialoogmodel

Samenvatting

In dit artikel bespreken de auteurs de fase in het therapeutisch proces die de overgang vormt tussen de inventariserende (of diagnostische) fase en de behandelingsfase. Goede hulpverlening behoeft zowel een voldoende overlappende definitie over wat er allemaal speelt (diagnostiek) en nodig is (indicatie), als overeenstemming over wat er waar en door wie gedaan kan en moet worden. Belicht wordt hoe op een gerichte en hoopvolle manier tot afstemming te komen tussen hulpvrager en hulpverlener. In een korte historische schets krijgt het begrip gedeelde besluitvorming nadere betekenis. Vervolgens worden de rollen en posities van de hulpverlener in deze fase besproken. Het Dialoogmodel wordt voorgesteld als hulpmiddel voor zowel hulpvrager als hulpverlener om op een doelgerichte manier in samenspel tot afstemming te komen over wat speelt en wat gedaan kan worden. Dit leidt tot een gevisualiseerd gedeeld verhaal dat overzicht, inzicht en uitzicht biedt. Dit genereert houvast en hoop, en verbindt niet alleen de diagnostische en behandelingsfase, maar heeft ook een verbindende waarde voor alle betrokkenen in de vorm van een gedeeld startpunt.

Abstract

In this article, the authors discuss the phase in the therapeutic process which concerns the transition between assessment and treatment. Good care requires both a sufficient overlapping definition of what is going on (diagnosis) and what is necessary (recommendation), and agreement upon what is the matter and what can and should be done by whom. Highlighted is how in a focused and hopeful way compatibility between those who seek help and professionals can be achieved. In a brief historical overview the concept of ‘shared decision-making’ is being outlined. Then roles and positions of the clinician in this particular phase are being discussed. The Dialogue Model is presented as an aid to create a fruitful interplay between care seekers and professionals, and to help them in a targeted way to match their views upon what is the matter and what can be done. This process leads to a visualized shared narrative, which offers an overview, insight and perspective. This story and overall picture, which generates guidance and hope, not only connects the assessment and treatment phase, but also offers a unifying value for those involved in the shape of a shared starting point.